Hospicjum (oczami wierzącego)

Arogancja. Bóg, który zrobił sobie przerwę w miłosierdziu?

Tekst ten jest wyrazem hołdu, na jaki mnie stać w tym momencie, dla tych wszystkich co zaznali smaku śmierci.

Tytułem wstępu.

Dzień jak co dzień. Modlitwy, msza święta, śniadanie. Ci co uczyli się na księży, udawali się na zajęcia seminaryjne, pozostali, co mieli być w przyszłości braćmi zakonnymi, niepełniącymi obowiązków kapłańskich do robót „zlecanych” przez prozę życia, ewentualnie do nauki na wybranych kierunkach nauczania, niekoniecznie wyższe wykształcenie musiało być przy księżach. Jednak dziś zamiast na zajęcia, zgromadziliśmy się w jednej z klasztornych sali, czekając na przyjście dziekana seminarium. Przyszedł jak zawsze pogodny, twarz okolona czarną brodą, wyróżniała się jak zawsze przy naszych jeszcze mało zarośniętych twarzach.

Nie będę opisywał samego spotkania, bo jak zawsze krótkie i treściwe. Sens był taki: przełożeni Wyższego Seminarium Duchownego Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów Prowincji Krakowskiej stwierdzili, ze należałoby nas wysłać na wolontariat do Hospicjum onkologicznego im. Świętego Łazarza w Krakowie. Normalnie w systemie dwu zmianowym, po 8 godzin jako pomocnicy od wszystkiego, a wszystko w ramach kształtowania chrześcijańskiego i człowieczego charakteru. Wtedy wydawało się, to takie proste.

Parę lat wcześniej.

Gdy lekcje religii nie były MEN-owską prozą, a odbywały się w salkach katechetycznych.

Zaprowadzony na lekcje religii, nie słuchał zakonnicy, ale wzrokiem śledził, gdzie jego mama usiądzie. Siadła z boku przy innych rodzicach. Próbowała się uśmiechać. Jego uwagę zwróciło pytanie. – A co Bóg waszym zdaniem stworzył, kochane dzieci? ( Wtedy, takie określenie nie zakrawało na pedofilie ^^ ).

– Kwiaty,….Gwiazdy…, ptaki…łabędzie – przebiły się w cichym gwarze, głosy odpowiadających dzieci. – Ludzi! Wyrwało mu się.- Tak, tak, oczywiście- zakonnica na niego uważnie spojrzała.

– Bardzo dobrze– popatrzyła porozumiewawczo po rodzicach.

– I co jeszcze Bóg stworzył?

W tej scenie, która utkwiła mu w pamięci, pobrzmiewał fałsz. Dopiero po latach znalazł i ostatecznie rozprawił się z nim, ale skąd mógł wiedzieć, że mu zajmie tak wiele czasu.

O tym wiedzieć nie mógł, bo i skąd?

Hospicjum onkologiczne im. Świętego Łazarza w Krakowie.

– Bracie, bracie- powiedz mi jak to jest, że człowiek taki jak ja jest w tym miejscu?- Pytający miał na oko 35 lat, jeszcze meszek jasnych włosów na głowie, ubrany w piżamą, z grubego błękitno-prążkowanego materiału, wpatrywał się pytającym wzrokiem.

– Nie piłem, nie paliłem, żonę kocham, dwójkę dzieci mam- swoją działalność, mam warsztat. – Do kościoła chodziłem, spowiadałem się, dawałem na mszy na tacę. Dlaczego?

 

Klimatyzacja cicho pracowała, lekko zasłona podrygiwała na oknie, stamtąd widziałem parking, stające samochody personelu i może odwiedzających chorych, a może i jeszcze kogoś. Tam dalej widziałem sklep w którym czasami kupowałem papierosy dla byłego marynarza.

Z początku miałem obiekcje „- Co, ja mam umierającemu kupować papierosy?!”- Ale jak opowiedział mi swoją historię, poszedłem bez słowa sprzeciwu. Oczywiście, że nie w habicie, w salach tez nie chodziliśmy w nich, bo musieliśmy pomagać pielęgniarkom, czasem samodzielnie je zastępując. Jednak większość pracy wykonywały one, my byliśmy czasem na doczepkę, choć bywały sytuację, że pielęgniarki jak to popularnie mówią pękały i zostawiały nas samych. Ot choćby i teraz….

…Od odpowiedzi wybawił mnie nagły atak kaszlu. – Boże, co ja tutaj robię, wiem, wiem. Przełożeni stwierdzili, że tutaj sami na własnej skórze przekonamy się, jak daleko zawierzamy Jemu? Bogu? Sprawdzian, probierz naszej wiary, ma być pobyt w hospicjum? Za chwilę wejdą jego najbliżsi, jak co dzień rano. Zapłakani, żebrzący u Ciebie o zrozumienie i litość?

Na pomoc kaszlącemu przybyła zaraz pielęgniarka z jakąś nową, nieznaną mi.

Pewnie kolejna ‘nowa’ przyszła do pracy, a poprzedniczka zrezygnowała? Już po pierwszych dniach mnie to nie dziwiło.

 

Historia marynarza.

Pierwsze odczucie, jakie zaznał, to zaniepokojenie, gdy stwierdził, że musi żyć. Dlatego tak niepokojące, bo nie czuł się do tego przygotowany. Najbardziej lubił się położyć w łóżku, przytulic się do poduszki i zasnąć.

Nic go nie interesowało, sprawiał wrażenie ospałego i słabego.

Miał takie chwile, kiedy zapytywał się.- Co ja , tutaj robię?

W nocy bał się, że demony krążące po przedpokoju, wkradną się do pokoju.

Miał bliskich mu, którzy trwali cały czas przy nim, momentami zastanawiał się, jak to możliwe, ze można tak drugiego człowieka kochać. On nie potrafił, …a tak się starał…

Kiedy zachorował, nawet o tym nie wiedział. Dopiero później po latach powiedziano mu, że jest blisko by śmierci. Wcale nie czuł wdzięczności za to, że jeszcze żył.

Oni tzn. jego rodzice, oczekiwaliby chociaż jednym spojrzeniem odpowiedział im- dziękuję.

Nigdy nie miał dzieciństwa. Pobyt pięciokrotny w sanatoriach odbił się głębokim echem w jego życiu. Zawsze poza wszystkim, pozostawiony sam sobie. W otoczeniu nadopiekuńczych pielęgniarek, albo zdystansowanych od wszystkiego lekarzy.

Do 13 roku życia był słaby. Pokasłujący po każdym nawet najmniejszym wysiłku. Dopiero były trener(…), wziął się za niego i jemu podobnych.- Mamine synki, pieścicie się jak dziw… przed piep…! Chemia wyżarła wam mózgi i jaja! Ja zrobię z was mężczyzn!!!

Terapia którą za cichą zgodą białych kitlów zaserwował, była niezwykle prosta i jak czas pokazał niezwykle skuteczna.

Codziennie po południu trampki, dres na siebie „i na przód”! Z początku niemrawe człapanie zamieniło się w mocny bieg. Po kilku miesiącach był fizycznie innym człowiekiem…Po schodach wchodził już normalnie, nie męczył się. Miał powrócić do domu na wakacje, ale pojechał do swoich dziadków, był tam lepszy, bardziej kontynentalny klimat.

Minęło kilka lat, potem przyszedł czas wyborów dorosłej drogi życia. Całe życie marzył, by zostać marynarzem, nie jakimś piratem, wojskowym, czy odkrywcą, ale marynarzem, takim jak u Borchardta, co znalazł w jego wspomnieniach Znaczy Kapitan.

Nic nie zapowiadało, że demony przeszłości dadzą znać o sobie.

Nie pamiętał jak położył się spać. Obudził się nagle. Potwornie chciało mu się pić. Wyschnięte wargi niemalże parzyły go. Próbował wstać, ale bezsilny opadł na łóżko. Oślepiające światło wdarło się przez zmęczone powieki. Zobaczył swoją mamę siedzącą nieopodal na krześle. Teraz widocznie zmęczona czuwaniem, zasnęła z przechylona do tyłu głową. Jej twarz nabrała spokojnych tonów, wydawała się uśmiechać do swoich sennych myśli, kąciki ust drgały lekko.

Poczuł nieznane dotąd uczucie, takie lekkie kolnięcie w sercu. Zdał sobie nagle sprawę, ze ta kobieta nieustannie ciesząca się jego sukcesami, martwiąca się jego upadkami i wyjednująca mu egzystencje …jest. To takie dziwne uczucie, mieć kogoś kto zawsze…jest. Nabrał nagle nieprzepartej ochoty, by się przytulić; poczuć jej zapach i dotknąć zawsze zatroskanych dłoni.

****

Jakiś czas temu. Szedł aleją parkową i po raz pierwszy od niepamiętnych czasów czuł się spokojny .Nie wiedzieć czemu, ale nie to zaprzątało jego uwagi. Co innego go jednak interesowało od dnia powrotu do kliniki.

Ptaki. Rozsiane w liściach kasztanowców, mówiły, mówiły i mówiły. Na chwilę przerywały śpiewaniem i gdy dostawały zadyszki, powracały do przerwanej rozmowy. Były to dziwne rozmowy i pewnie gdy rozumiał ptasią mowę, dowiadywałby się zawsze czegoś nowego. A ileż w tym było wszystkim nieskrępowanej radości i niewinności…Mógłby tak słuchać i słuchać….

Tego dnia pielęgniarz nie dał mu długo pospacerować. Jego jowialna, uśmiechnięta twarz ukazała się w zasięgu wzroku.

-Kochaniusieńki, chodź. Wyjątkowo przed obiadem doktor przyjmuje.- Widząc jego zmarkotniała minę, pocieszająco poklepał go po ramieniu i nic nie mówiąc ujął go delikatnie za łokieć i zdecydowanie poprowadził w stronę widniejących spoza drzew budynków.

Hospicjum onkologiczne im. Świętego Łazarza w Krakowie.

Stałem przy jego łóżku. Zawsze jak patrzyłem na jego sylwetkę, lezącą teraz w bezruchu, jakim musiał być kiedyś potężnym mężczyzna.- 190 wzrostu i 130 kilo żywej wagi– wpadł mi w tok myśli, zawsze zaskakiwał mnie domyślnością. – Same mięśnie, bez krzty tłuszczu czy sterydów.- Uśmiechnął się gorzko. – Poprawiłem mu opadającą dłoń, bo zaczynał tracić czucie w jednej z niej.- I co braciszku?– Patrzył z dawnym błyskiem w oku( mogłem się tylko domyślać, jakim był żywotnym i pełnym wigoru człowiekiem), przyniosłeś? Tak. Podałem mu paczkę papierosów, wcześniej jednego przypaliłem, lekko uchyliłem okno, choć pielęgniarki udawały, że niczego nie widziały i nic nie czuły…Podałem mu. Zaciągnął się mocno. – Bracie ja za kilka dni umrę, wiem, wiem, mówią że za kilka miesięcy, ja wiem swoje.– Wydmuchał potężnym kłębem dym, pachnący nikotyną powiew.- Nie wiem czy wasz bóg istnieje, czy nie. Ale mam prośbę. Pomódl się za mnie. Nie byłem aniołem, ale nikogo też nie skrzywdziłem. Mojej matce powiedz, ehhh….Wy zakonnicy macie gadane, wiesz co powiedzieć….– Zabrałem zwisający niedopałek papierosa z kącika ust. Poprawiłem nakrycie i już niczego nie mówiąc wyszedłem z pochyloną głową.

W kaplicy hospicjum było cicho i spokojnie.

Siadłem w pierwszym rządzie ławek. Próbowałem podsumować ostatnie dnie, w sumie 2 tygodnie wolontariatu poczułem jakbym był tutaj 2 lata.

Boże…zagaiłem….

Gdybym był psem, albo wilkiem, wyłbym do księżyca, ale jestem człowiekiem, więc mnie „nosi”

Czuję się jakbym miał kolczatkę na mózgu, co chcę ogarnąć myślą to, co się wokół dzieje, ta kolczatka, nazwijmy ją tak umownie, daje popalić. Mało tego, myślenie ( tu i tam ), nie jest mile widziane. Nie należy rozmyślać, tylko przyjmować zastaną rzeczywistość, bez możliwości jej oceny.

Powiedziałbym, ze realizowany jest chów pachołków. Polega to na tym, że ma się robić i wykonywać wszystko- nie oglądając się na nic i nikogo.

Ktoś sparafrazował dosyć ostro słowa Jezusa.- Błogosławieni i mile widziani Ci, którzy są ubodzy w inicjatywę, bo do nich należy wykonywać, a nie myśleć.

Bo myślenie, to jak pornografia ukazuje w sposób brutalny i wulgarny, że rzeczywistość jest brudna, czuć potem i nie ma nic uduchowionego w tym, co nas spotyka.

Jestem Boże zmęczony, nie rozumiem twego planu, tego że na to wszystko pozwalasz.

Wstałem i wyszedłem na korytarz… Ciąg Dalszy Nastąpi?