Dostęp osób niepełnosprawnych do instytucji kultury w Polsce

Dostęp osób niepełnosprawnych do instytucji kultury w Polsce

Na początek ,wspomnę o tym, że już nie po raz pierwszy poruszam różnego rodzaju problemy dotyczące osób niepełnosprawnych. Są mi one bliskie ponieważ od dziecka towarzyszy mi wózek inwalidzki. Myślę ,że o ważnych sprawach w tym kraju należy mówić głośno i dobitnie, aby uczyć społeczeństwo, wrażliwości, otwartości i tolerancji.
Ponieważ jestem osobą młodą posiadam wiele zainteresowań, staram się korzystać z życia pomimo swoich ograniczeń .
Uwielbiam np. spotkania autorskie odbywające się w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Głogowie przy ul. Jedności Robotniczej. Mimo, że inne filie w moim mieście są lepiej przystosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych to nikt nie pomyśli o tym, że można by tam przenieść cześć spotkań ,tak aby mogły w nich uczestniczyć również osoby niepełnosprawne .
W bibliotece znajdują się kręcone wąskie schody, które bez pomocy silnych męskich ramion są dla mnie niemożliwe do pokonania. Na szczęście, zawsze znajdą się życzliwi ludzie którzy pomogą, ale przyznam szczerze, że proszenie o pomoc za każdym razem jest dla mnie upokarzające .
Jak osoby niepełnosprawne mają normalnie funkcjonować w społeczeństwie, jeśli nie mogą samodzielnie dostać się do instytucji kultury ,miejsca kultu, sklepu, urzędu czy większości szkół ponieważ brakuje tam wind czy innych urządzeń dźwigowych .
Ja ciągle się uczę, nie tylko dlatego, że nauka stała się moją pasją, sensem życia i sposobem na nudę, ale również mam nadzieje, że w przyszłości będę przydatna społeczeństwu. Jednak tego typu sytuacje wciąż boleśnie przypominają mi o tym, że jestem osobą chorą ,nie w pełni samodzielną skazaną na pomoc innych, która może jedynie z zazdrością pomarzyć o samodzielnym mieszkaniu czy wymarzonej pracy.
Patrycja Adamska
Magister kulturoznawstwa, absolwentka religioznawstwa na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Licencjat z animacji kultury w PWSZ w Głogowie terapeutka uzależnień.