Różne oblicza religijności osób niepełnosprawnych w Polsce

Różne oblicza religijności osób niepełnosprawnych w Polsce
Od paru lat interesuje się szeroko rozumianą ideą Boga oraz praktycznym wymiarem praktyk religijnych w życiu człowieka.
Na początku przyjmijmy założenie, że w monecie naszych narodzin wszyscy jesteśmy ateistami. W pierwszych latach naszego życia obserwujemy naszych bliskich ponieważ szukamy autorytetu, który będziemy mogli naśladować i od niego się uczyć.
Osoby z niepełnosprawnością odbierają Boga jak ojca, czarodzieja, który może wszystko. Formacja religijna takich osób kończy się na chrzcie lub na pierwszej komunii co jest decyzją duszpasterza i rodziców dziecka. Osoby niepełnosprawne są przygotowywane do życia w szkole specjalnej bądź w ośrodkach z internatem.
Niepełnosprawność to nie tylko upośledzenie umysłowe, ale również depresje ,lęki i wiele różnych ograniczeń, które często uniemożliwiają samodzielne pozostanie w domu, kiedy nasi opiekunowie udają się do kościoła. Tak więc ludzie niepełnosprawni są w większości religijni ponieważ ich rodziny takie są.
Uważam, że w przypadku osób niepełnosprawnych wiara jest bardzo istotna ponieważ daje siłę, nadzieję. Należy jednak zrozumieć też niepełnosprawnych dla których wiara nie jest istotna .
Ślub kościelny w przypadku osób niepełnosprawnych, często jest sprawą problematyczną. Kościół Rzymskokatolicki stawia tu duży nacisk na posiadanie potomstwa, co jest z zawarte w słowach przysięgi małżeńskiej. Osobom niepełnosprawnym dużo trudniej zdecydować się na dziecko zwłaszcza kiedy sami potrzebują pomocy.
Tematem niepełnosprawności zajmuje się duszpasterstwo chorych, ale opieka duchowa nad nimi sprowadza się jedynie do Mszy Świętą i komunii raz w miesiącu. To stanowczo za mało. Osoby niepełnosprawne potrzebują przede wszystkim uwagi i rozmowy. Nie każdego w naszym kraju stać na wizyty u psychiatry czy psychologa.
Duchowni pokazują osobom wierzącym zbawczy aspekt śmierci Chrystusa na krzyżu. Tu rodzi się pytanie czy sami duchowni potrafiliby udźwignąć chorobę z taką wiarą? Myślę, że temu zadaniu podołaliby tylko nieliczni .
Autorytetem dla mnie jest Karol Wojtyła ponieważ on sam w swoim życiu doświadczył ciężkiej choroby.
Motyw cierpienia obecny jest również w literaturze np. Jan Kochanowski bardzo cierpiał po stracie ukochanej Urszulki, co możemy zaobserwować w utworach żałobnych nazywanych trenami .
Jednak nasze życie jest już tak urządzone, że oprócz radości, szczęścia musi istnieć również ból i cierpienie.
Patrycja Adamska