Embargo w imię pokoju

Pewnego razu miałam sen. Niestety tak piękny, że nawet śniąc wiedziałam, że nie jest prawdziwy. Mimo to taplałam się w jego tęczowych oparach, bo aż chciałoby się, aby ów sen stał się jawą.

W moim śnie okazało się, że Zachodem, Europą, USA, Kanadą i Australią rządzą mądrzy politycy. Widzą oni zagrożenie ze strony islamu i ze strony zideologizowanych utopistów wspierających islam w świecie Zachodu w imię tej czy innej ideologii.

Senna telewizja podała mi, że UE i USA wspólnie uchwaliły embargo dla krajów, które skazują na śmierć apostatów i które nie zezwalają na swoim terenie na istnienie innych światopoglądów religijnych i świeckich niż jedna religia dominująca. Dziennikarka ze snu zapewniała widzów, że żaden polityk z kraju, gdzie dopuszcza się karę śmierci za apostazję i gdzie narzuca się kobietom zakrywanie całego ciała i pół głosu w sądzie, że żaden polityk z takiego miejsca nie będzie miał wstępu do krajów Zachodnich, zaś jego aktywa finansowe będą zamrożone do czasu naprawienia prawa na mniej nieludzkie.

We śnie zakazano nabywania surowców (w tym paliw) z krajów objętych embargiem za okrutne religijne prawa. Zakazano też eksportu do tych krajów jakichkolwiek dóbr związanych z technologiami (w tym oczywiście broni), oraz towarów luksusowych – perfum czy samochodów. Zachowano jedynie możliwość eksportu do tych krajów wody i żywności, oraz książek.

W moim śnie dano nielicznym liberalnym muzułmanom i ateistom z krajów muzułmańskich ochronę na Zachodzie, oraz ogromne dotacje na rozwijanie ogólnoświatowych mediów promujących świeckość, tolerancję i prawa kobiet. W moim śnie prześladowanym byłym muzułmanom nie przydzielano ochrony, lecz deportowano wszelkie osoby grożące im, zaś niektórych lewicowców stających po stronie prześladowców eksmuzułmanów skazywano na olbrzymie kary pieniężne i więzienie za groźby karalne.

W krainie Morfeusza, do której się tamtej nocy udałam, środki unijne poszły także do organizacji pozarządowych parających się tropieniem przemocy na tle islamskim. Przy ONZ powołano specjalną radę do walki z przemocą na tle koranicznym i nadano jej szerokie uprawnienia, oraz duże środki pieniężne pomagające szybko ratować prześladowane na tle religijnym osoby.

A później się obudziłam i zaczęłam spisywać moje wrażenia, aby przekonać się, jak szybko zostanę obrzucona ostrymi i pełnymi nienawiści komentarzami. Czy można bowiem nie być modną w swej ideologii? Czy można powiedzieć osobom o fałszywej moralności, że „król jest nagi”? W bajce mówi o tym śmiałe dziecko. W realu może też, lecz jego głos szybko grzęźnie na wepchniętym w jego przełyk kneblu miłośników tolerancji.

Tymczasem embargo byłoby skuteczną metodą skłonienia do refleksji osób zanurzonych w religijnym okrucieństwie. Niektórzy boją się, że wzrósłby stopień agresji ze strony tych osób, którym należy – zdaniem bojaźliwych – ustępować, tak jak Hitlerowi przed wojną. Nie tylko we śnie nie ma się czego bać. Bez pieniędzy z ropy i bez możliwości sprowadzenia technologii, broni i specjalistów religijni fanatycy nie byliby zbytnio groźni. Nawet internet nie służyłby im do propagowania dżihadu, bo przecież skądś trzeba mieć komputery, choćby te w smartfonach. A Allach niestety zbyt nie istnieje, aby wyczarować elektronikę z pustynnej chmury.

Zanim zaatakujecie ostro mój wpis, zauważcie, że zniesienie embarga byłoby proste. Wystarczyłoby znieść kary za apostazję, obowiązek zakrywania całego ciała dla kobiet, nakaz budowania tylko meczetów i zakaz innych świątyń czy siedzib ateistów. I teraz, gdy zaatakujecie, zastanówcie się, w imię czego walczycie. Co Was tak oburza w moim wpisie?