Chopin Project. Polish Cello Quartet

Nie tak dawno miałem okazję być na koncercie promującym tę płytę. Cztery wiolonczele i utwory kompozytora, którego muzyka zrosła się z fortepianem jak drzewo z ziemią. Chyba tak też można zrozumieć piękny pomnik Chopina w Łazienkach. Już od pierwszych dźwięków płyty usłyszałem, że rozmaite niuanse i subtelności przemawiają do mnie jeszcze mocniej niż miało to miejsce na żywo. Nawet doskonała akustyka w przypadku cichych i subtelnych instrumentów musi chyba przegrać z doskonałym nagraniem, kolejnym przynależnym do NFM i CDAccord.

Polish Cello Quartet tworzą znakomici wiolonczeliści, których często usłyszymy we Wrocławiu czy to w orkiestrze, czy to w zespole kameralnym. A więc mamy tu Wojciecha Fudalę, Tomasza Darocha, Krzysztofa Karpetę i Adama Krzeszowca. Każdy z nich jest muzyczną indywidualnością, niosącą ze sobą swój własny dźwiękowy świat i doświadczenia. A jednak ta wielorakość i różnorodność splata się w jedno pod wpływem znakomitej współpracy i piękna dzieł Chopina.

Jak już pisałem podczas recenzji koncertu, Chopin, gdy zostanie skradziony pianistom najczęściej chyba staje się łupem organistów. Jednak wiolonczele są chyba bardziej predystynowane do jego muzyki. Ich smyki są w stanie podkreślić ludowe inspiracje kompozytora, można też grać forte i piano, co organy średnio potrafią.

Aranżacji utworów Chopina na cztery wiolonczele dokonała trójka kompozytorów – Sabina Meck, Piotr Moss i Leszek Kołodziejski. Sabina Meck to polska wokalistka, kompozytorka, aranżerka, producentka i autorka tekstów. Jest absolwentką Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach w klasie kompozycji i aranżacji. Nagrała kilka płyt z muzyką własną, łączącą elementy jazzu, popu, folku i muzyki klasycznej. W swojej twórczości wykorzystuje głos, fortepian, gitarę, instrumenty perkusyjne i elektroniczne. Współpracowała z wieloma artystami, takimi jak Michał Koziński, Anna Serafińska, Grzegorz Turnau, czy Wojciech Młynarski. Jest laureatką wielu nagród i wyróżnień. Piotr Moss ma nieco inny background. To polski kompozytor muzyki współczesnej, który od 1981 roku mieszka i pracuje w Paryżu. Ukończył studia kompozytorskie w Warszawie pod kierunkiem Grażyny Bacewicz i Piotra Perkowskiego, a następnie studiował u Nadii Boulanger, Królowej – Matki neoklasycyzmu, we Francji. Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień na krajowych i międzynarodowych konkursach kompozytorskich. Jego twórczość obejmuje różne gatunki i formy, takie jak utwory orkiestrowe, kameralne, solowe, chóralne, wokalno-instrumentalne, sceniczne, teatralne, filmowe i rozrywkowe. Współpracował z wieloma artystami, takimi jak Krzysztof Penderecki, Jean-Louis Bauer, Jerzy Maksymiuk czy Wojciech Młynarski. Jego utwory były wykonywane w wielu krajach świata i doceniane przez krytykę i publiczność. I wreszcie trzeci kompozytor, który przygotował dzieła Chopina w aranżacji na cztery wiolonczele, czyli Leszek Kołodziejski. To polski akordeonista, solista, kameralista, aranżer, muzyk sesyjny i pedagog. Urodził się w 1978 roku w Łodzi, gdzie ukończył Akademię Muzyczną im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w klasie akordeonu. Jest laureatem wielu konkursów międzynarodowych i ogólnopolskich, takich jak Międzynarodowy Konkurs Akordeonowy w Klingenthal, Międzynarodowy Konkurs Akordeonowy w Castelfidardo czy Ogólnopolski Konkurs Akordeonowy w Przemyślu. Jego repertuar obejmuje utwory klasyczne, współczesne, jazzowe i rozrywkowe. Współpracował z wieloma artystami, takimi jak Krzesimir Dębski, Janusz Olejniczak, Anna Maria Jopek, czy Michał Urbaniak. Mamy tu więc zupełnie różne światy – dziedzictwo neoklasycyzmu u samych jego źródeł, crossover różnych gatunków muzycznych, akordeon na którym też można próbować grać Chopina, twórczość wokalna, chóralna, nawet literacka. Z tego wszystkiego wyszła jednorodna, poruszająca stylistyka Chopin Project, a przecież zadanie nie było łatwe – fortepian już w czasach Chopina miał przepastną skalę dźwięków, wiolonczela, powstała w baroku, rozpiętość dźwięków ma znacznie mniejszą. A jednak muzyka, którą usłyszymy na tej płycie porusza, skłania do marzeń i tęsknoty, pozwala też spojrzeć na Chopinowe arcydzieła pod innym kątem, w inny sposób, co samo w sobie jest bezcenne.

Gorąco polecam tę płytę! Z niedawno wydanej książki zawierającej listy – dzienniki jednej z najwybitniejszych uczennic Chopina Frederike Muller możemy bardziej niż dotychczas poznać gusty, opinie i plany wielkiego kompozytora. Wynika z niej między innymi, że Chopin wzdrygał się na pomysł napisania opery, ale nie wykluczał dzieł symfonicznych i na pewno zaczął prace nad kolejnym koncertem fortepianowym. Polish Cello Quartet daje nam wyobrażenie, jak niezwykłe brzmienie osiągnąłby Fryderyk Chopin operując wieloma smyczkami już jako w pełni dojrzały twórca. Na szczęście kompozytor dał klejnot miłośnikom wiolonczeli wyrosły z jego przyjaźni z wiolonczelistą Auguste’em Franchommem. Chopin zadedykował mu swoją Sonatę wiolonczelową g-moll op. 65, którą skomponował w latach 1845-1847. Był to ostatni utwór Chopina wydany za jego życia z numeracją opusową. Franchomme wykonał tę kompozycję razem z Chopinem na publicznym koncercie w sali Pleyela 16 lutego 1848 roku. Sonata ta jest uważana za jedno z najtrudniejszych dzieł Chopina, zarówno pod względem technicznym, jak i interpretacyjnym. Gdyby nie okrutna choroba, mielibyśmy z pewnością więcej wiolonczelowego Chopina. Tak mamy go dzięki Polish Cello Quartet.