Arogancja, zapowiadany ciąg dalszy…Damy radę?

 

Jedna z osób czytająca tekst zapytała mnie czy idę na księdza? Nie, to jest swoiste podsumowanie mojej drogi jaką przebyłem, aż po dzień dzisiejszy, a wpływ na to, że się tego podjąłem, ma zachowanie Kościoła Katolickiego, który zapomniał, że jest spora grupa tych ludzi, którzy odeszli, nie z braku wiary, ale że jej, ‘tam’ nie zobaczyli u urzędników watykańskich. Którzy wiedzą najlepiej o czym myśli Bóg, a to już czysta sprzeczna ze słowami Jezusa nowotestamentowego herezja, ba… bzdura do kwadratu.

—————————————

 

 

Bazuję na swoich tekstach, które stanowią swoistą wycieczkę w przeszłość, a są spisywane na nowo jako wyraz szacunku dla tych, co są ludźmi w najlepszym pozytywnym tego słowa znaczeniu, bez względu na swoją wiarę, ideologią i wszystkie różnice jakie niesie współczesny świat; mimo wielu prób zaszufladkowania go i powsadzania w sztywne ramy, by żyło się lepiej, w myśl przewodniej siły narodu- damy radę……

 

 

Zawsze nastręczało mi trudności to, że teraz, po tylu latach, jak tu rozpocząć opowiadanie. Wszystko miało miejsce w zamierzchłej przeszłości, gdy lekcje religii nazywano katechezami, a one same nie kojarzyły się z MEN-owską prozą.

 

Film

Na jednej z lekcji religii katecheta wyświetlił film o zawsze wzbudzającym kontrowersje, bez względu na wyznawane poglądy zakonniku. „Musicie to zobaczyć” powiedział, a jego oczy jaśniały jakimś blaskiem, jakby ujrzał cos tak niezwykłego, że zmieniło to nawet zewnętrznie patrzenie na otaczający świat. Wtedy nie zrozumiałem tych emocji, dopiero po chwili sam uległem czarowi przedstawianych obrazów.

„Młoda kobieta miała oczy, które mimo widocznych oznak ślepoty, nie powinna widzieć. Człowiek który jeszcze wczoraj siedział na wózku inwalidzkim, dzisiaj klęczał zatopiony w modlitewnym dziękczynieniu.

Spojrzenia wszystkich skupione były na schorowanego, starszego już wtedy człowieka, do którego co bardziej gorliwi, modlili się…

Całe to zamieszanie, jakie wywoływał i zaskoczone miny lekarze, potęgowały wrażenie czegoś irracjonalnego, niemogącego się wydarzać, mieć miejsca w tym danym momencie.”

 

Na mnie największe wrażenie wywarła wtedy ta dziewczyna i ten człowiek- jeszcze nie wiedziałem wtedy o kogo chodzi, który zmęczony stał i ze stoickim spokojem, ale też z widocznym grymasem bólu na twarzy obserwował ten cały zgiełk.

 

Dziesięć lat później.

 

Dochodzenie do tego, kim był i jest Ojciec Pio, było procesem długim i niepozbawionym chwil zwątpienia i rozczarowania. W powodzi literatury na jego temat, zniechęcały mnie cudaczności i dziwności hagiograficznych opowieści. A jednocześnie zastanawiałem się, co by było, gdyby Kościół Katolicki w osobie osób do tego predystynowanych odmówił prawa do jego beatyfikacji. „Cóż- pomyślałem dla ludzi w nim bezgranicznie zakochanych, byłby to niemalże egzystencjalny policzek.”

Jednak z tego medialnego chaosu zaczął wyłaniać się obraz przejmujący w swojej prostocie. Długi czas pewien rys postaci umykał mojej uwadze. Przyznaję, że zrozumienie tego stało się dla mnie swoistą, nieodłączną częścią pogłębiania swojego chrześcijaństwa.

Wniosek jaki nasunął się po pewnym czasie był jednoznaczny: był nikim innym, jak tylko człowiekiem, który się z wiarą modli, cóż Ameryki wtedy nie odkryłem, ale było to ciekawe spostrzeżenie w środowisku w którym wtedy byłem, a przecież codziennie idąc do zakonnej kaplicy, mijałem jego figurę 

 

Dwadzieścia lat później.

Arogancja i jej triumf

Jezus o tym wspominał: Lecz kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą we Mnie, temu byłoby lepiej kamień młyński zawiesić u szyi i utopić go w głębi morza.

Biada światu z powodu zgorszeń! Muszą wprawdzie przyjść zgorszenia, lecz biada człowiekowi, przez którego dokonuje się zgorszenie.

 

Wyraźnie napisane jest o co chodzi w arogancji, co przez nią rozumiem, sam zrezygnowałem, po tym, jak kolejna afera homoseksualna została zamieciona pod dywan, a osoba krytykująca Biskupa Paetza –musiała!

Wyjechała w delegacji pasterskiej, potem jeszcze odczekałem jakiś czas, i dałem sobie spokój,

W sumie nie tylko ja..

 

Co nie zmienia faktu, że dalej uważam siebie za osobę wierzącą, na ile możliwe w realiach pracy i życia prywatnego. Cieszę się że jest „platforma” w Internecie, gdzie można porozmawiać i wysłuchać opinii innych osób, bo wbrew pozorom, są tutaj ci dla których każda religia, czy wyznanie to bajki rodem z przypowieści o skrzatach domowych, po ludzi, co sięgają do Biblii w celu pogłębiania i studiowanie wiary , w czasach gdzie jest w modzie atakować każde przejawy religijności itd. Itp.

Jednak to Arogancja włodarzy ludzkich dusz, wszystkich zinstytucjonalizowanych kościołów powoduje, że człowiek któremu daną wolną wolę, zaczyna się zastanawiać, jak napisał swego czasu Jan Sztaudynger Mistyk wystygł. Wynik – cynik

. 

 

Pozdrawiam i dziękuję za opinię, rzadko można w moim przypadku rozmawiać.

Ciąg Dalszy Nastąpi?

Jarosław Maciej Walczak