Państwo Islamskie i Guantanamo oraz ich wspólny mianownik

Świat Zachodu ponownie przechodzi szok po ścięciu jego obywatela przez dżihadystów z Państwa Islamskiego. Premier Cameron twierdzi, że to „nie muzułmanie” otóż ten pan się myli, to są muzułmanie i to ci najbardziej pobożni, dosłownie rozumiejący słowa Koranu i „toćka w toćkę” zamieniający słowo w czyn.

Wydaje się, że Zachód zapomniał o tym, że brutalne ścięcia „niewiernych” służące zastraszeniu i propagandzie miały już miejsce dekadę temu, gdy to Al-Kaida ścinała dziennikarzy i żołnierzy. Jak widać wprowadzanie demokracji na Bliskim wschodzie wyszło raczej kiepsko. Obalenie dyktatur zaowocowało właśnie rosnącym w siłę Państwem Islamskim, z którym nie ma możliwości porozumienia się na poziomie dyplomatycznym choćby w minimalnym stopniu. Co gorsza to z Zachodu jadą na tereny opanowane przez dżihadystów potomkowie imigrantów, by znów w dosłowny sposób „interpretować” Koran. Zbiera się armia ludzi gotowych zabić, bo tak jest napisane w jednej książce, którą uznają za świętą.

Obawy świata zachodniego są jak najbardziej uzasadnione. Poza działaniami wojennymi w Afganistanie i Iraku Zachód a zwłaszcza USA naraziły się traktowaniem więźniów muzułmańskich w sposób co najmniej karygodny w Guantanamo. Prawdę powiedziawszy, jeśli to co działo się w Guantanamo dżihadyści mają w pamięci, to ich gniew jest jak najbardziej uzasadniony.

Jestem w trakcie lektury „Guantanamo pięć lat mojego życia” Murata Kurnaza, Niemca tureckiego pochodzenia, który pojechał po 11 września do Pakistanu studiować Koran. Nie miał nic wspólnego z Al-Kaidą i został zgarnięty z ulicy po wskazaniu go Amerykanom jako terrorysty. I od tego momentu zaczęła się pięcioletnia gehenna niewinnego człowieka. Gdy czyta się opisy tego, co z więźniami wyrabiali amerykańscy strażnicy, trudno uwierzyć, że do takiego bestialstwa byliby zdolni „nasi najwięksi sojusznicy”, popijający Colę piewcy wolności i demokracji. Bicie, pozbawianie snu, głodzenie, tortury, „konieczne amputacje” (np. przy chorym jednym palcu pozbawiono człowieka wszystkich prócz kciuka), poniżanie, tortury – to wszystko musieli znosić domniemani „terroryści” bez dowodów winy i wyroku sądu. Wielce to demokratyczne. Jednak nie to w tej książce najbardziej mnie zszokowało, a reakcja więźniów na pewne zdarzenie, która wiele mówi o mentalności wierzących muzułmanów i która zapewne charakteryzuje obecnych katów – przedstawicieli Państwa Islamskiego.

Otóż Kurnaz przez wiele stron opisuje ciąg fizycznych i psychicznych cierpień swoich i towarzyszy niedoli. Pewnego jednak razu rozległ się wrzask, jakiego nie było słychać nigdy wcześniej ani potem! Co się mogło stać? Komuś żywcem nawijano jelita na kołowrotek? Przypalano gorącym żelazem? Co za męki mogły doprowadzić kogoś do takiego wrzasku rozpaczy przepełnionego bólem, że wstrząsnęło to zahartowanymi już w cierpieniu więźniami? Otóż temu mężczyźnie nie czyniono nic, nie tknięto go palcem w tym momencie, ten człowiek tak wrzeszczał ponieważ strażnik…zrzucił na ziemię Koran i wdeptywał go w piach! Natychmiast zaczął się bunt, na strażników zaczęto pluć i wylewać wiadra z nieczystościami, po ich wycofaniu się, więźniowie rozpoczęli strajk głodowy, zmuszając kierownictwo obozu Guantanamo do pierwszych pertraktacji.

I tu zdaje się tkwi sedno, w podejściu wierzących do życia i wiary. Nic, żadne męki, żaden widok współwięźnia nie zmusiły reszty do buntu. Żaden z osadzonych nie stanął w obronie kolegi, gdy ten był na jego oczach bity (choćby nie miał nóg, o czym pisze Kurnaz). Widok cierpienia drugiego człowieka nie wywołał reakcji przeciwstawienia się nieludzkiemu traktowaniu. Całe więzienie stanęło w obronie de facto zapisanych kartek papieru. Jeśli więc wiara zmusiła ludzi nie będących terrorystami, żołnierzami do buntu i zareagowania przemocą (fakt faktem, że jednak przy zachowaniu strażników symboliczną) to co innego skłania dżihadystów do ścinania bezbronnym ludziom głów? Wbrew ogólnikom z mediów to wiara, cenienie życia zaświatowego ponad doczesne, nie ma chyba lepszego przykładu na potwierdzenie tezy, że religia jest szkodliwa we współczesnym świecie. Więźniowie z karygodnego Gauntanamo z tej hańby dla Zachodu i USA i dżihadyści z Państwa Islamskiego byli i są zdolni aktywnie zabijać, krzywdzić dla swej wiary, zrobią wszystko aby bronić „świętej ksiegi”, której naprawdę nie zawdzięczamy nic jeśli chodzi o rozwój ludzkości (jak zresztą żadnej innej księdze religijnej). To, że Murat Kurnaz znalazł się w Guantanamo jest też wynikiem tego, że zamiast np. studiować filozofię, fizykę czy biologię postanowił studiować Koran, dzięki czemu miał znaleźć przecież tą właściwą drogę ku zbawieniu. Jego i jego współwięźniów cierpienia a także cierpienia wywoływane przez dżihadystów są wynikiem tego, że ludzie poświęcają swe siły i życia teologicznym rozważaniom nijak wszak mającym coś wspólnego z nauką i rzeczywistym światem. Sam Harris miał rację pisząc, że dopóki świat nie porzuci religii krąg przemocy nie zostanie przerwany.