Ewolucja kontra akt stworzenia

             O ewolucji biologicznej słyszeli raczej wszyscy. Bez jej uwzględnienia nie sposób dziś zrozumieć otaczającego nas świata, uczyć biologii, czy medycyny. Tym nie mniej mam wrażenie jakoby opozycja wobec tej teorii wcale nie słabła, a pobudki bywają różne. Od zwykłego niezrozumienia, tego w sumie prostego procesu, przez jawną wrogość do wszystkich, którzy ją uznają i o niej piszą, po próby pseudonaukowego jej obalania. Oponenci, głównie osoby wierzące i religijne, też nie są jednakowi. Ci światlejsi, którzy uznają ewolucję, uważają że stoi za nią siła wyższa, pierwszy poruszyciel, sprawca, konstruktor, projektant i odpowiednio interpretują swoje święte księgi, by nie były zbyt sprzeczne z obserwowaną rzeczywistością. Przykład wierzącego, który nie jest ślepy na fakty podaje nam Richar Conniff w książce "Poszukiwacze gatunków". Znajdujemy tu wypowiedź Charlesa Kingsleya, duchownego i przyrodnika, który zapoznał się z sygnalnym egzemplarzem dzieła Darwina "O powstawaniu gatunków…": "Jeżeli masz słuszność, to muszę się wycofać z wielu stwierdzeń, w które wierzyłem i o których pisałem….tym się jednak nie martwię, to równie szlachetna koncepcja boskości, wiara, że Bóg stworzył podstawowe formy zdolne do samorozwoju we wszystkie inne…lepiej wierzyć w Boga, który proklamował prawa i pozwolił im działać, niż takiego, który, jak to ujął Buffon, musiał się sam zajmować tym, jak chrząszcz powinien składać skrzydła." Chodzi o Georgesa Louisa Buffona, francuskiego przyrodnika i filozofa, który zasłynął tym, że unikał wyjaśnień wykorzystujących religię lub czynniki nadprzyrodzone (w przeciwieństwie np. do Linneusza). Zresztą za to odejście od ortodoksji przedstawiono mu listę czternastu "nagannych twierdzeń". Musiał potem podpisać i opublikować wyznanie wiary w Biblię, czyli ówczesną lojalkę. Jak powiedział "Lepiej być pokornym niż zostać powieszonym."

Jednak antyewolucyjna “opozycja totalna”, woli całą rzeczywistość dopasowywać do świętych ksiąg, tak by nic nie zakłócało im komfortu wiary i nie stawiało trudnych pytań, i nawet jeśli dopuszczają możliwość niewielkich zmian ewolucyjnych w obrębie gatunków, bo muszą wiedzieć tę różnorodność odmian i ras, to zupełnie nie dopuszczają możliwości powstawania tą drogą  nowych gatunków, a już broń Boże samego człowieka. Czyli według tego poglądu stworzyciel określił liczbę gatunków i każdy wyposażył w garnitur genów z możliwością pewnych ograniczonych zmian. Pogląd to nie tylko dość osobliwy, ale ignorujący nawet takie proste pytania, dlaczego mamy tyle wspólnych genów ze zwykłym szczurem, bratkiem czy kaktusem, skoro przejścia w inny gatunek nie są możliwe? Skąd się wzięły nowe gatunki, te których wcześniej nie było, skoro jeden nie mógł wydać kolejnych? Należy także zwrócić uwagę, że sama definicja gatunku jest nieścisła i bardzo płynna, dlatego też niejednokrotnie dochodziło do pomyłek w przyporządkowaniu danych okazów do konkretnego gatunku, rodzju, czy rodziny. Panda była kiedyś zaliczona do szopowatych, ale obecnie na powrót “stała się” niedźwiedziem. Lwy i tygrysy to różne gatunki kotowatych, ale możliwe są ich krzyżówki (Legrys i Tyglew), choć ich samce okazują się bezpłodne, a współczesny gatunek człowieka, jak się ostatnio okazało “zadawał się” z neandertalczykami.  Nie ma więc ścisłych granic gatunków jakoby stworzonych i niezmiennych, a wszytkie wykazują genetyczne pokrewieństwo świadczące o pochodzeniu od wspólnych przodków.

Rozumiem, że wierzący wolą czuć się  “stworzeni na obraz i podobieństwo” niż być wynikiem ślepego doboru naturalnego, a już uchowaj Panie, “pochodzić od małpy”. Chcą być wyjątkowi w świecie zwierząt, a najlepiej w ogóle nie być do niego zaliczani. Jednak nie da się nie zauważyć, że podlegamy tym samym prawom i procesom co inne zwierzęta od urodzenia po śmierć. I jak to jest z tym podobieństwem, gdy popatrzymy na Pigmeja, Eskimosa, Sudańczyka, Skandynawa, Aborygena, Chińczyka? Rozmnażanie płciowe sprawia, że każdy z nas jest odrobinę inny. Mamy różny wzrost i zarost, kolor skóry i siłę, długość kończyn, itd. Gdy nie ma nacisków środowiska na zmiany wszyscy się krzyżujemy i zróżnicowanie w obrębie gatunku pozostaje podobne. Ale wystarczy poddać nas różnym warunkom i po pewnym czasie w jednych środowisku więcej będzie wysokich, w innych niskich, w innym silniej owłosionych. Kto łatwiej przeżyje w Arktyce, kto na Saharze? Kto lepiej znosi promienie UV, czarny czy biały? Środowisko pozwoli przetrwać organizmom, które mają najlepsze przystosowanie do danych wymagań. Przetrwać, czyli osiągnąć wiek rozrodczy i rozmnożyć się. Tak działa sito doboru naturalnego. Oczywiście trudno zaprzeczyć, że jesteśmy w świecie zwierząt wyjątkowi, bo stworzyliśmy kulturę cywilizację, sztukę, literaturę  naukę, opanowaliśmy wszystkie środowiska. Potrafimy filozofować, śmiać się, myśleć abstrakcyjnie, a nawet zastanawiać się nad sensem naszego istnienia.

Jednak wszystkie te zjawiska da się wyjaśnić na gruncie ewolucji kulturowej, charakterystycznej dla zwierząt stadnych. Tu rodzi się też altruizm i empatia. Każdy osobnik stada lubi czuć się bezpiecznie w swoim środowisku, mieć jak najmniej wrogo, a jak najwięcej przyjaźnie nastawionych osobników. Nie chodzi tu tylko o samopoczucie, ale jest to po prostu strategia ewolucyjnie opłacalna. Grupy zwierząt, w których zachodziły zachowania altruistyczne musiała zdobywać przewagę nad grupami ich pozbawionymi. Oczywiście cała ta ewolucja kulturowa nie byłaby możliwa bez jednoczesnej ewolucji najbardziej wyróżniającego nas organu, czyli mózgu. Uważa się, że jednym z ważniejszych czynników odpowiedzialnych za wzrost pojemności naszych czaszek było powstanie mowy. Zakres słownictwa stale się powiększał, rosła też ilość gromadzonych informacji, wiedzy do przyjęcia i przekazania, a to wymagało coraz więcej miejsca.

Wracając do naszego małpiego rodowodu wyraźnie należy podkreślić, iż żaden współczesny naukowiec nie dowodzi tego, że jakakolwiek żyjąca dzisiaj małpa mogłaby być przodkiem człowieka, lecz dzisiejsi ludzie i małpy mają wspólnego przodka sprzed około 6 milionów lat. Wtedy to rozeszły się linie ewolucyjne prowadzące do homo sapiens i współcześnie żyjących małp, a dzięki  tzw. DNA mitochondrialnemu możemy poznać wiek gatunku homo sapiens, który wynosi około 150-200 tysięcy lat. Małpy to nasi najbliżsi krewni, którzy mają do nas bardzo zbliżony zestaw genów, ale nie przodkowie. Paleontologowie odkryli już całkiem pokaźny szereg człowiekowatych (ardipiteki australopiteki, homo erectus, homo habilis….), poprzedzających homo sapiens, które stanowią formy pośrednie.  Nie wystarcza to jednak tym, którzy teorii ewolucji do wiadomości przyjąć nie chcą lub nie potrafią jej zrozumieć. Wolą więc powtarzać mity o brakującym ogniwie, dziurach w teorii ewolucji i chcą kolejnych form pośrednich. Zapewne potem zażądaliby kolejnych form pośrednich między pośrednimi i tak bez końca. Z kolei “dziur” w teorii aktu stworzenia jakoś nie dostrzegają, bo przecież wszystko da się “wytłumaczyć” wolą Najwyższego i jego wszechmocą, na co dowodów nie potrzebują lub uznają za takowy zapiski zawarte w jednej księdze, napisanej kilka tysięcy lat temu.

Dla mnie akurat ta teoria jest kompletnie dziurawa, niczego nie wyjaśnia, nie dowodzi, opiera się jedynie na wierze, a na temat niedoskonałości wszelkich teorii stworzenia można by napisać kilka tomów. Skupmy jednak się na kilku przykładach.   

Zapis kopalny wyraźnie pokazuje, że najpierw zwierzęta żyły w wodzie, organizmy lądowe znajdujemy dopiero w warstwach datowanych na mniej więcej, raczej mniej niż 500 mln lat. W przypadku waleni nie znajdziemy ich skamieniałości starszych niż sprzed ok. 50 mln lat. (Tu artykuł Jerry’ego Coyne’a na ten temat ewolucji waleni, autora książki “Ewolucja jest faktem”, z której sporo tu skorzystałem).  Wszystkie ssaki morskie wciąż oddychają tlenem atmosferycznym. Wyraźnie tu widać stary, “lądowy”, plan budowy i jego przekształcenia. Zarodek waleni, podobnie zresztą jak ludzki, w pewnym momencie embriogenezy jest owłosiony, co też jest pozostałością po lądowych przodkach. Po przodkach wodnych sprzed wyjścia na ląd zauważymy z kolei łuki skrzelowe. Tym nie mniej zwierzę całe życie spędzające w wodzie musi się wynurzać by zaczerpnąć powietrza. Po co takie utrapienie, skoro wcześniejsze organizmy potrafią oddychać powietrzem rozpuszczonym w wodzie? Po co ten powrót niektórych form do życia w wodzie, z której przecież wszelkie życie wyszło? Kaprys projektanta? Czy ma on jakiś warsztat, gdzie “przeformatował” jakiegoś niedźwiedzia w zwierzę wodne? Oskubał z sierści, nadał mu opływowy kształt, spiął pięć palców w płetwę? Ewolucja wyjaśnia to o wiele bardziej racjonalnie. Gdy np. na lądzie jest duża konkurencja o żywność lub zaczyna jej brakować z powodu jakiejś katastrofy, czy plagi, część osobników zaczęła korzystać coraz częściej ze środowiska wodnego, gdzie akurat o pokarm było łatwiej. Wszelkie cechy korzystne do życia w tym środowisku będą się wówczas utrwalać przez pokolenia, bo osobnik takie cechy mający częściej przeżyje, wyda więcej potomstwa i przekaże więcej swoich genów na te właśnie cechy. Reszta zostanie na lądzie i być może wyginie lub dostosuje się do innego środowiska i pokarmu. Oczywiście można zapytać dlaczego dobór naturalny nie spowodował, że ssaki wodne nie nabyły na powrót zdolności oddychania w wodzie? Otóż, ewolucja nie tworzy form doskonałych, jakkolwiek by to rozumieć, nie ma celu ostatecznego, tworzy takie organizmy jakie w danym środowisku zdołają przeżyć i przekazać swoje geny. Czyli dopóki ten rodzaj oddychania wystarcza waleniom do życia w wodzie, będzie on się utrzymywał w kolejnych pokoleniach. To raczej ewentualnemu stwórcy należałoby postawić zarzut dlaczego w trakcie tej przeróbki na powrót nie uruchomił u ssaków wodnych skrzeli?

Zwierzęta wodne są też dobrym przykładem konwergencji, czyli tego jak samo środowisko, wpływa na wygląd i sposób życia organizmów. Bez względu na ich budowę wewnętrzną, historię ewolucyjną i wielkość, od ryb po ssaki, wszystkie aktywnie pływające zwierzęta mają opływowy kształt ciała, wymuszony właściwościami fizycznymi wody i konkurencją między organizmami. Nawet jeśli co jakiś czas pojawiały się formy nieco "zdeformowane", a tak dziać się musiało, bo mutacje zachodzą we wszystkich kierunkach, to te mniej opływowe przegrywały, np. zbyt wolno pływały i nie przekazywały tak często swoich genów, jak ich szybsi konkurenci. I popatrzmy na foki i wydry, manaty, syreny. Czy nie nie są one żywym przykładem możliwości stopniowego, ewolucyjnego powrotu form lądowych do życia w wodzie podobnie jak to było u waleni?

Zrozumienie właśnie takich kwestii skutkuje zrozumieniem ogólnym całego procesu ewolucji, nawet jeśli nie mamy wszystkich danych, a niestety miliony gatunków żyjących na naszej planecie nie zostaną nigdy poznane, gdyż nie pozostawiły po sobie żadnych śladów. Większość nie posiadała szkieletów, a nikt przecież przez setki milionów lat nie kolekcjonował dla nas eksponatów w gablotach. W skali istnienia Wszechświata, Ziemi, a nawet gatunku homo sapiens robimy to od bardzo niedawna. Jednak już same eksponaty zgromadzone przez paleontologów, opisane przez anatomów, odpowiednio datowane i przedstawiane np. w postaci tabeli stratygraficznej, pozwalają nam jak z księgi życia wyczytać jakie gatunki żyły w danej epoce, jakie nigdy nie współwystępowały, gdzie jedne kończyły swoją karierę, a inne dopiero zaczynały. Skamieniałości już od dawna ciekawiły ich odkrywców i przyczyniały się do powstawania najrozmaitszych teorii wyjaśniających dlaczego znajdowane elementy szkieletów zwierząt wymarłych, często znacznie odbiegają, choćby wielkością, od tych żyjących współcześnie. Dla jednych był to wyraźny sygnał, że teoria stworzenia jest dziurawa jak rzeszoto, inni, aby nie ignorować faktów naukowych i artefaktów dostarczanych przez poszukiwaczy skamieniałości, próbowali sobie ten akt podzielić na wiele mniejszych aktów, jak choćby Georges Cuvier swoją teorią katastrof. I choć istotnie, katastrof w dziejach Ziemi nie brakowało, to żadna z nich nie unicestwiła wszystkich organizmów. Nic też nie wskazuje na kolejne akty stworzenia po jakiejkolwiek katastrofie, a zdecydowanie na różnicowanie się gatunków, które przy życiu pozostały.

Genetyka umożliwiła uporządkowanie wiedzy o ewolucji i w większości wypadków potwierdza dane, które uzyskaliśmy dzięki paleontologom. Poznając  geny odpowiadające za wzrok słuch, kończyny, uszy, tworzenie się piór, łusek, włosów itd., wiemy które organizmy są ewolucyjnie starsze, a które nowsze. I tak okazuje się, że krokodyl, żaba, ryba, nie mają genów na sierść, ani pióra. Ich zarodek na żadnym etapie nie będzie owłosiony, jak ma to miejsce zarówno u waleni jak i u ludzi. Gatunki nowsze z kolei posiadają wiele martwych, wygaszonych genów na cechy swoich przodków. Pytanie dlaczego ktoś miałby wyposażyć organizmy w geny do niczego niepotrzebne? Ewolucja to wyjaśnia. To po prostu zapis historii pochodzenia tych gatunków, świadczący, że nikt nie stworzył ich wszystkich jednocześnie.  

Ważny argument na rzecz ewolucji to narządy szczątkowe. Zwierzęta żyjące w jaskiniach lub pod ziemią mimo, nawet jeśli jeszcze posiadają oczy, to do niczego one im już nie służą. Skrzydła nielotnych ptaków, nawet gdy spełniają jakieś funkcje pokazują, że jest to pozostałość po przodkach, a nie nowo zaprojektowana kończyna, podobnie jak płetwy waleni. Plan budowy wciąż jest ten sam. Widać przekształcenia tych samych kości. Jako przykład przyda się nawet zwykły padalec, który ma jakieś szczątkowe nogi, ale zupełnie już niepotrzebne. I znowu można zapytać, dlaczego proces ewolucji ich nie wyeliminuje całkowicie? No cóż, bo nie ma nacisku selekcyjnego na ich całkowitą utratę i nikt tym przecież nie steruje, więc są, póki nie uniemożliwiają zwierzęciu życia i rozrodu, czyli przekazania takich genów dalszym pokoleniom. To mimo wszystko poważniejszy zarzut w stosunku do ewentualnego stworzyciela. Czyżby nie mógł się zdecydować, czy padalec ma mieć nogi, czy nie? W innych przypadkach zaczął przenosić jedne zwierzęta do wody inne do jaskiń, ale pierwszych nie pozbawił oczu, a drugim nie umożliwił oddychania w wodzie? Po co w ogóle oczy u organizmów, które prawie lub nic nie widzą? A to ponoć narząd tak doskonały, że absolutnie nie mógł powstać w zwykłym “ślepym“ procesie i służy od lat jako argument przeciwników ewolucji. Tymczasem tylko ewolucja logicznie tłumaczy powstanie tego narządu zmysłu, od pierwszych plamek światłoczułych po oczy człowieka, ich złożoność i różnorodność typów (inne u owadów inne u ssaków) oraz samo ich zanikanie, gdy już nie są potrzebne. Jeśli przodkowie zwierząt ślepych miały oczy i nie znikają one tak nagle, to są to właśnie dowody na proces zmian w czasie, czyli ewolucję. U niektórych zwierząt oczy zanikły całkowicie, a pojawiają się jedynie w stadium rozwoju embrionalnego jak u ryby przedstawionej na zdjęciu. To lustrzeń meksykański z rodzaju astyanax. Ryby tego rodzaju żyjące w jaskiniach pochodzą od ryb z wód powierzchniowych, które przystosowały się do nowych warunków. Brak zmysłu wzroku rekompensuje im wyostrzony węch i słuch.    

Lecimy do Australii. Torbacze dostarczają nam kolejnych przykładów  przykładów konwergencji. Zwierzęta te występują obecnie głównie w Australii, ale kiedyś zasiedlały także dzisiejsze obszary obu Ameryk i Nowej Gwinei oraz Antarktydy, gdy jeszcze nie był skuta lodem. Po oddzieleniu przez ocean  Australii od Ameryki Południowej, stała się ona ich królestwem. Na pozostałym obszarze torbacze zaś zostały niemal całkowicie wyparte przez łożyskowce, korzystające z połączenia Azji z Ameryką Północną i Południową. Oczywiście będą tacy, którzy uwierzą, że tak, a nie inaczej zadecydował stwórca, że w Australii będą żyć tylko torbacze, ale nawet do nich może dotrzeć argument z genetyki. Otóż żyjące tam krety workowate, wiewiórki workowate, mrówkojady workowate (mrówkożery), wymarłe już lwy workowate, anatomicznie bardzo przypominają swoje odpowiedniki ze Starego Świata. Świadczy to o tym, że dane warunki środowiska, nisza ekologiczna, wymusza istnienie pewnych cech, by można w niej żyć. Cała zabawa jednak polega na tym, że kret workowaty jest bliżej spokrewniony z kangurem i innymi torbaczami niż z kretem europejskim. Jest jeszcze zabawniej, my sami jesteśmy bliżej spokrewnieni z kretem europejskim niż ten z kretem workowatym. Wniosek nasuwa się sam, że to jeden pra-torbacz zajmując różne nisze, dał początek wszystkim pozostałym torbaczom.

Już samo rozmieszczenie organizmów na naszej planecie powinno dawać do myślenia, nawet wyznawcom aktu stworzenia. Na wyspach oceanicznych w ogóle nie zaobserwujemy ssaków jako rodowitych mieszkańców, choć doskonale tam sobie radzą przywleczone przez człowieka, tak dobrze, że zazwyczaj są zagrożeniem dla rodzimej fauny. Na niektórych wyspach (Hawaje) nie spotkamy nawet rodzimych gadów płazów, ani ryb słodkowodnych. Z kolei wyspy kontynentalne mają faunę zbliżoną  do tej z pobliskich kontynentów, czyli tam gdzie przebiegał proces ewolucji tworzący te grupy organizmów. Możemy za to na tych wyspach zauważyć proces intensywniejszej niż na kontynentach radiacji adaptacyjnej, skutkującej dość szybkim w skali geologicznej powstawaniem odmian, podgatunków i gatunków. Na Madagaskarze spotkamy ponad 30 gatunków lemurów, których próżno szukać na stałym lądzie i w ogóle gdziekolwiek poza Madagaskarem.

I zaprawdę, bardziej prawdopodobne, niż umieszczenie ich tam przez stwórcę wydaje się to, że teren zamieszkały przez przodka lemurów, stając się wyspą,  wolną od wielu drapieżników i konkurentów, umożliwił lemurom swobodne rozmnażanie się i zajmowanie różnych nisz, co musiało owocować specjacją, czyli tworzeniem się z biegiem pokoleń odmian, podgatunków i gatunków. Widać też, że im wcześniej dana wyspa oddzieliła się od kontynentu (a to da się ustalić) tym jej fauna i flora jest bardziej odmienna od kontynentalnej. To specyficzne rozmieszczenia gatunków oraz ich różnicowanie się zdecydowanie świadczy na niekorzyść teorii stworzenia w wydaniu biblijnym.

Coś z człowieka. Jądra mężczyzn powstają najpierw w obrębie jamy ciała i dopiero gdy płód ma ok. 7 miesięcy zaczynają się przemieszczać w dół do moszny przez kanały pachwinowe. Te kanały pozostają całe życie i są to miejsca o osłabionej wytrzymałości, odpowiedzialne za skłonność do przepuklin. To paskudna przypadłość, groźna dla jelit, która była częstą przyczyną zgonów, gdy nie znano metod operacyjnego jej usuwania. Żaden inteligentny projektant nie wymyśliłby tak zawiłego sposobu rozwoju jąder. Wspólne ujście tchawicy i przełyku do jamy ustnej też do mądrych wynalazków nie należy i nie ułatwia nam życia. Musiał zaistnieć specjalny mechanizm zamykania tchawicy podczas przełykania, bo projektant schrzanił robotę i przełyk jest z tyłu, a tchawica z przodu. Wielu ludzi ginie przez zwykłe zadławienie się. Widocznym znakiem naszego pokrewieństwa nawet dla niedowiarków jest owłosienie naszego ciała, szczególnie zauważalne u niektórych męskich osobników. W większości wypadków nie jest nam już ono do niczego potrzebne, poza włosami na głowie (choć też absolutnie niezbędne nie jest) i wciąż je usuwamy na różne sposoby. Jest to po prostu jedna z  cech pozostałych po przodkach, które stopniowo zanikają, ale nie ma silnego nacisku selekcyjnego na ich pozbycie się. Gdy odczuwamy zimno dostajemy tzw. “gęsiej skórki”, czyli usiłujemy stroszyć sierść, której praktycznie nie mamy i w niczym nam to nie pomaga. Jakie mogą być skutki zapalenia jelita ślepego, które również specjalnie potrzebne nam nie jest, wszyscy raczej zdają sobie sprawę.

Kwintesencją braku zrozumienia procesu ewolucji są absurdalne wręcz pytania typu; dlaczego żaba nie zamienia się w konia lub dlaczego małpy nie stają się ludźmi. A ja zaprawdę powiadam wam, wystarczy odpowiednia ilość czasu (w milionach lat) oraz możliwość manipulowania siłami przyrody, czyli to co się przypisuje hipotetycznemu stwórcy, a da się załatwić. Oczywiście niemożliwe jest wytworzenie dokładnie takich samych organizmów, bo ewolucja nie wchodzi dwa razy do tej samej rzeki, a ilość kombinacji genetycznych i nacisków selekcyjnych jest zbyt wielka. Na dodatek nie ma określonego kierunku i celowości, na każdym etapie decyduje zbieg przypadków. Ewolucja jest jak drzewo, gdzie głównym konarem są bakterie, pierwsze żywe organizmy, od których wszystko się zaczęło i które do dziś są podstawą wszelkiego życia. Cała reszta to kolejne gałęzie i  odgałęzienia tych gałęzi. Po drodze wiele z nich usycha bezpowrotnie i nawet nie znajdziemy ich w materiale kopalnym. Szczególnie jeśli nie były kręgowcami, ani posiadaczami muszli. Poza tym żadna małpa nie zejdzie z drzewa dopóki jest jej tam dobrze, to znaczy, gdy nie ma konieczności poszukiwania pożywienia w nowym środowisku, na ziemi, czy w ogóle poza lasem. Jeśli natomiast jakaś grupa znajdzie się w takiej sytuacji, to z tych drzew zejdzie i jej losy potoczą się inaczej niż reszty populacji, która na nich pozostała. Jeśli zaś szukamy wspólnej przeszłości dla żaby i konia, będzie to jakiś przodek wszystkich płazów, który dał początek gadom i ssakom.

Większość ludzi najprawdopodobniej nie zdaje sobie sprawy, że nawet jedząc nasz chleb powszedni, korzysta z procesu ewolucji traw, z których ludzie wyhodowali zboża. Hodowla zwierząt i uprawa roślin to rodzaj sterowania procesem ewolucji i jego przyśpieszania według doraźnych potrzeb człowieka. To po prostu kolejne etapy selekcji, przepuszczania przez sito doboru, tu sztucznego, organizmów, zwierząt i roślin z ich pożądanymi przez nas cechami i genami na te cechy. Teraz niech każdy sobie wyobrazi te wszystkie zwierzęta, rośliny uprawne, owoce, warzywa, które zostały przez człowieka wyhodowane metodą doboru sztucznego, poprzez selekcję w kolejnych pokoleniach pożądanych dla nas cech. Dobór naturalny działa tak samo, tylko wolniej. Można wręcz powiedzieć, że zwierzęta i rośliny przystosowując się do siebie, hodują się nawzajem. 

Jak wiemy łatwiej jest coś podważać niż udowadniać i nie inaczej jest w przypadku teorii ewolucji. Jednak w dyskusjach z wierzącymi w akt stworzenia, zwolennicy ewolucji mają zdecydowaną przewagę. Po pierwsze jest mnóstwo dowodów na korzyść teorii ewolucji, a po drugie jest ogrom dziur w teorii stworzenia. Tu możemy podważać niemal każde zdanie z Księgi Rodzaju, a uzyskane odpowiedzi uznać za co najmniej naiwne i karkołomne, bo zazwyczaj niepoparte żadnymi poważnymi dowodami, poza samą wiarą. Na koniec jedno z wielu pytań jakie można zadać wierzącym w akt stworzenia. Po co stwórcy wszystkie te krwiopijne owady, na dodatek roznoszące malarię i sama malaria? Czy biedni Afrykanie nie mają dość innych problemów, to jeszcze ta zaraza? Z kolei "nasze" kleszcze, mogą załatwić wiele ciekawych doznań, od boreliozy po zapalenie opon mózgowych. Larwy niektórych much wylęgają się wewnątrz innych organizmów, a potem wędrują przez mięśnie powodując bóle, wychodząc np. przez oczy powodują ślepotę. U niektórych zwierząt gnieżdżą się w nozdrzach powodując uduszenie. Tasiemce, glisty, gzy, bakterie chorobotwórcze i wirusy, nie sposób wymienić nawet w skrócie jak "wielkie rzeczy Pan przygotował dla nas". Cała masa draństwa uprzykrzającego życie, a wcale nie niezbędnego do obiegu materii, węgla, czy wody w przyrodzie, ani nawet w łańcuchu pokarmowym. Stwórca wypada tu słabo, nawet jako ewentualny kierowniczy procesu ewolucji. Wszystko natomiast jest wytłumaczalne na gruncie mutacji i doboru naturalnego. Jakie organizmy powstały, takie są, dopóki nie wyginą.