To opowiadanie podąża tropem H.P. Lovecrafta, ale w sposób humorystyczny. Jednak sedno jest to samo – pokazać znikomość ludzkiej egzystencji na tle ogromu wszechświata. Gdy żyjemy, nie dostrzegamy "tego tła", które tak naprawdę jest oceanem przy pyłku naszej jaźni. Dlaczego jesteśmy tak ślepi? A może nasze mózgi, podobnie jak mózg tytułowego Howarda, są również zamknięte w puszkach?
Ból- skandal czy błogosławieństwo? Postawy wobec bólu a ogólna wizja świata i człowieka (na przykładzie ateistów, buddystów i katolików) Sylwia Wojas Instytut…
Dostrzegam w naszym kraju pewną tendencję do zamierania dyskusji i polemiki między reprezentantami równych ideologii politycznych. Jako liberał i eks-konserwatysta jestem tym faktem dość zaniepokojony,…
Obejrzałem niedawno odcinek Zwyczajni Ateiści z panem Dominikiem Gajewskim, w którym gość poruszył kwestię iluzoryczności świadomości i jaźni. Miło, że kolejny raz się…
W wielu filmach science fiction jest mowa o teleportacji. Dzisiejsze odkrycia pokazują, że na małą skalę jest ona możliwa. Tym niemniej w filmach nie chodzi…
