Podczas uroczystości kościelnych w listopadzie 2016 r. ma być odmówiony „Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana”. Dokument ten, przygotowany przez episkopat, warto przeczytać uważnie. Jest on efektem ciągnącej się od lat sprawy intronizacji Chrystusa na „Króla Polski”. Warto zobaczyć, jak królem Chrystusem grają dziś biskupi.
O kwestii intronizacji pisałem przed miesiącem – link poniżej. Dziś o samym „Akcie Przyjęcia Jezusa za Króla” (będę używał tej skróconej nazwy).
„My, Polacy”?
W pierwszym zdaniu czytamy: „my, Polacy, stajemy przed Tobą (Jezusem Chrystusem)… by uznać Twoje Panowanie, poddać się Twemu Prawu”. (…) „uznajemy Twe Panowanie nad Polską i całym naszym Narodem”. W zakończeniu stwierdza się: „Oto Polska w 1050. rocznicę swego chrztu uroczyście uznała królowanie Jezusa Chrystusa”.
Dlaczego „my, Polacy”, a nie „my, polscy katolicy”? Dlaczego mówi się, że Polska uznała królowanie Jezusa? Uznali ci, którzy „Akt Przyjęcia Jezusa za Króla” uważają za swój.
Ani episkopat katolicki w Polsce (tj. ogół biskupów), ani katoliccy aktywiści nie są uprawnieni do wypowiadania się w imieniu Polaków, ani do składania symbolicznych deklaracji oddających Polskę i naród pod panowanie Jezusa. Episkopat nie został wybrany przez naród, a chociaż katolicy stanowią w Polsce większość, mit utożsamiający Polaków z katolikami zawsze był fałszywy.
Uznanie panowania Jezusa nad Polską i polskim narodem ma wręcz humorystyczny charakter. „Uznajemy Twe Panowanie nad Polską i całym naszym Narodem”. A może polski episkopat uznałby panowanie Jezusa Chrystusa nad Niderlandami? Kiedyś pan Zagłoba podarował Szwedom Niderlandy, dlaczego dziś nie podarować Niderlandów Jezusowi?
Totalizm
„Akt Przyjęcia Jezusa za Króla” to całkowity odlot (pełny tekst zamieszczam na końcu). Chrystus ma królować wszędzie, we wszystkich dziedzinach życia prywatnego, publicznego i politycznego. Sfera życia świeckiego wolna od jego panowania nie istnieje. Inaczej mówiąc, ma to być panowanie totalne.
Zważywszy, że to władze Kościoła występują w imieniu niewidocznego Chrystusa – jest to akt głoszący panowanie władz kościelnych, a nie panowanie Jezusa. Jak zobaczymy, nie idzie tu o panowanie symboliczne. Władze Kościoła roszczą sobie prawo do ustawowego regulowania życia prywatnego, publicznego i polityki. „Akt Przyjęcia Jezusa za Króla” nie jest tekstem religijnym. To wykład ideologii politycznej wyznawanej przez biskupów polskich, podanej w religijnym sosie.
Przyjrzyjmy się tekstowi Aktu.
Wzywa się, by Chrystus królował „W naszych sercach” i „W naszych rodzinach”, czyli w życiu prywatnym (o ile wiem, dalece nie wszyscy katolicy mają ochotę poddać swoje życie prywatnie pod dyktando władz kościelnych). „W naszych parafiach” – OK.
Dalej mamy rzeczy horrendalne: „W naszych szkołach i uczelniach – Króluj nam Chryste!”. Z kontekstu wynika, że nie idzie tylko o szkoły i uczelnie katolickie, ale wszystkie, „nasze” znaczy polskie. Wygląda na to, że wszystkie miałyby być poddane kurateli Chrystusa, czyli w praktyce biskupom, bo przecież Chrystus nie może tej kurateli sprawować.
Podobnie w następnym punkcie: „W środkach społecznej komunikacji – Króluj nam Chryste!”. Tu nawet nie jest powiedziane w naszych. Bez wątpienia idzie nie tylko o katolickie środki komunikacji, ale o wszystkie.
Następnie: „W naszych urzędach, miejscach pracy, służby i odpoczynku” – Króluj nam Chryste!”. Niedwuznacznie idzie tu o „nasze” w znaczeniu wszelkie. A dalej: „W naszych miastach i wioskach – Króluj nam Chryste!”, czyli wszędzie.
No i dochodzimy do poziomu najwyższego: „W całym Narodzie i Państwie Polskim – Króluj nam Chryste!” Czyli cały naród i państwo polskie miałyby być poddane panowaniu Chrystusa, co może oznaczać tylko jedno – panowanie episkopatu, biskupów.
Ma obowiązywać prawo boże – i basta!
W „Akcie Przyjęcia Jezusa za Króla” mówi się, na czym królowanie Chrystusa w państwie polskim miałoby polegać. Wzywa się Chrystusa: „Spraw, aby wszystkie podmioty władzy (…) stanowiły prawa zgodne z Prawami Twoimi”. O tym, jakie są te prawa, decydować miałyby władze Kościoła. Inaczej być nie może, przecież Chrystus się nie wypowie.
Ostatnio biskupi wielokrotnie ogłaszali doktrynę polityczną, według której „prawo boże” stoi wyżej niż prawo stanowione przez demokratyczne organy państwowe, szanujące prawa człowieka zapisane w dokumentach międzynarodowych. Prawo stanowione – głosi doktryna – ma być zgodne z „prawem bożym”.
Doktryna ta daje władzom kościelnym nieograniczone prawo decydowania o tym, jakie ustawy mają obowiązywać, a jakie nie. Bo trzeba powiedzieć wyraźnie: to, jakie „prawo boże” jest, ustalają władze Kościoła zgodnie ze swoim interesem. Mówią, że robią to na podstawie Pisma Świętego. Ale jest to źródło niejasne, metaforyczne, skrótowe, archaiczne. Władze kościelne i teolodzy znajdują w „Piśmie Świętym” to, co chcą znaleźć. Interpretują jak chcą. Tak jest od wieków. Dowolnym interpretacjom i manipulacjom podlega także Dekalog, czemu sprzyja jego skrótowość i niejasność. Każdy punkt Dekalogu interpretowano i przekręcano w ciągu wieków na wszelkie możliwe sposoby.
Na szczęście w Polsce nie obowiązuje doktryna wyższości prawa bożego nad prawem stanowionym. Obowiązuje w Iranie, gdzie prawo boże (szariat) wywodzone jest z Koranu. Przynosi to opłakane skutki, degraduje Iran, na dłuższą metę nie przetrwa.
W krajach demokratycznych, szanujących prawa człowieka ustalone w dokumentach międzynarodowych, prawo stanowione stoi ponad tzw. prawem bożym, a kościoły muszą podporządkować się prawu stanowionemu, a nie prawo stanowione rzekomemu prawu bożemu.
Żeby nie było wątpliwości, powtórzmy: „prawo boże” (lub koncepcje podobne, jak np. „prawo naturalne” w rozumieniu teologii katolickiej) jest ustalane przez kościoły. Nie ma powodu, by przyznawać kościołom tak wielki przywilej, jak decydowanie o treści ustaw.
Porządkowanie wszystkiego
„Akt Przyjęcia Jezusa za Króla” mobilizuje wiernych do agresywnej polityki:„Zobowiązujemy się porządkować całe nasze życie osobiste, rodzinne i narodowe według Twego prawa”. No, jeżeli katoliccy aktywiści i biskupi wezmą się za „porządkowanie” życia narodowego, a także osobistego i rodzinnego, to możemy oczekiwać zaskakujących propozycji. Owo porządkowanie to jakby zapowiedź ostrej walki, mającej wprowadzić w Polsce prawo boże ustalone przez władze Kościoła.
W „Akcie Przyjęcia Jezusa za Króla” nie ma nawet wzmianki o tym, że porządkując życie osobiste, rodzinne i narodowe władze Kościoła będą szanować prawa człowieka ustalone w dokumentach międzynarodowych, uznawanych również przez Polskę.
Przydałoby się wpisanie do omawianego dokumentu następującego przyrzeczenia: >Przyrzekamy, że będziemy przestrzegać praw człowieka, ustalonych w dokumentach międzynarodowych, w tym praw osób wyznających inne religie, niereligijnych oraz osób o różnych orientacjach seksualnych<. Zamiast tego czytamy: „Przyrzekamy budować Twoje (tj. Chrystusa) królestwo i bronić go w naszym narodzie”, „Przyrzekamy czynnie angażować się w życie Kościoła i strzec jego praw”.
Biskupom wyraźnie zabrakło chęci, by zatroszczyć się o prawa innych, pamiętali tylko o prawach swoich. Jakby chcieli powiedzieć: To my będziemy panować w imieniu Chrystusa, a wy macie słuchać – i basta. Uderza brak wrażliwości na prawa wszystkich innych poza duchownymi i władzami Kościoła.
Superwładza
Królowanie Chrystusa to niedwuznacznie metafora politycznego panowanie episkopatu. Episkopat miałby być czymś na kształt partyjnego komitetu centralnego w państwie komunistycznym – nie rządzi wprost, ale decyduje o wszystkich ważnych sprawach. Albo jak w Iranie, w republice islamskiej, gdzie najwyższą władzę dzierży organ islamskiego duchowieństwa, decyduje jakie ustawy mogą wejść w życie, komu wolno startować w wyborach itp.
Biskupi najwidoczniej uznali, że rządy PiS to doskonała okazja, by zaszaleć, spróbować sklerykalizować wszystko, co się da. By stać się superwładzą stojącą ponad państwem, demokracją i prawami człowieka ustalonymi w dokumentach międzynarodowych. Pod pozorem królowania Chrystusa episkopat uzurpuje sobie rolę najwyższego organu władzy. „Akt Przyjęcia Jezusa za Króla” ujawnia te niezdrowe dążenia.
Panowanie nad światem
W „Akcie Przyjęcia Jezusa za Króla” Jezus Chrystus nazywany jest jedynym Władcą państw i narodów. Są tam też następujące słowa: „zawierzamy Tobie (Jezusowi) wszystkie narody świata (…). Spraw, by rozpoznały w Tobie swego prawowitego Pana i Króla i wykorzystały czas dany im przez Ojca na dobrowolne poddanie się Twojemu panowaniu”. „Spraw, aby naszą Ojczyznę i świat cały objęło Twe Królowanie (…)”.
Warto zastanowić się nad tymi słowami.
Przekonanie, że Jezus Chrystus, bóg chrześcijan, jest prawowitym panem i królem wszystkich narodów, brzmi niedorzecznie. Jezus nie jest prawowitym panem i królem wszystkich narodów świata. To chorobliwa mitomania religijna rodem ze średniowiecza, a zarazem demonstracja religijnej buty. Niedwuznacznie przywołane zostały aspiracje chrześcijaństwa do panowania nad całym światem. A właściwie nie chrześcijaństwa, tylko władz Kościoła katolickiego. Bo przeciętnemu chrześcijaninowi czy katolikowi idea panowania jego religii nad światem jest obca. To władze kościelne takimi wypowiedziami jak powyższa sączą – można powiedzieć bez przesady – jad zatruwający umysły wiernych. Nie powinno być na to zgody wśród samych chrześcijan i katolików. Ci, którzy podobne mamidła głoszą na gruncie jakiejkolwiek religii, źle kończą.
Straszenie
Mało tego, episkopat nie tylko wzywa wszystkie narody świata do nawrócenia się, ale straszy końcem świata i tym, że nie zostaną zbawione. Oto przyzywa się Jezusa: „Spraw, by (wszystkie narody świata) rozpoznały w Tobie swego prawowitego Pana i Króla i wykorzystały czas dany im przez Ojca na dobrowolne poddanie się Twojemu panowaniu”. No właśnie, bo skończy się czas dany przez Ojca, nastąpi koniec świata i jak do tego czasu nie nawrócą się na katolicyzm, nie zostaną zbawieni. Jezus ma bowiem królować „w każdym narodzie (…) dla zbawienia ludzi”. Sugeruje się dość jasno: te narody świata, które nie nawrócą się, nie dostąpią zbawienia.
Śmiać się? Płakać? Episkopat z całą powagą głosi, że będzie armagedon, koniec świata, wszyscy niewierni zginą marnie. Teolożka Celestyna, moja znajoma, twierdzi na podstawie Pisma Świętego, że Bóg rozliczy najpierw biskupów i księży. „Niektóre metafory w księdze Apokalipsy – mówi Celestyna – wyraźnie odnoszą się do duchowieństwa katolickiego i wskazują, że źle ono skończy, nie przetrwa zawieruchy armagedonu, którą dziś straszą wszystkie narody świata”.
Retoryka? Modlitwa? Metafora?
A może to tylko uroczysta retoryka, styl modlitewny mający wyłącznie znaczenie religijne? Może to wszystko na niby, dla dodania sobie animuszu? A może idzie tylko o pogłębienie wiary religijnej? Nieprawda. Za religijnymi frazami kryją się partykularne interesy władz kościelnych, dążenie do klerykalizacji państwa i społeczeństwa, do zmiany prawa, kontrolowania ustawodawstwa i najważniejszych dziedzin życia społecznego, do umacniania i poszerzania własnych wpływów.
Królowanie Jezusa Chrystusa to z pewnością metafora. Czego? Już wspomniałem. To metafora politycznego panowania episkopatu. O to idzie. Bo przecież Chrystus nie będzie królował, prawo do występowania w jego imieniu rezerwują sobie władze Kościoła. Królowanie Chrystusa ma proste przełożenie na królowanie biskupów. Zgodnie z kościelną ideologią polityczną, wyrażoną językiem religii, to oni mieliby nadzorować wszystkie dziedziny życia osobistego, publicznego i politycznego. Mieliby królować – jak wymieniono w „Akcie Przyjęcia Jezusa za Króla” – w szkołach, uczelniach, mediach, urzędach, miejscach pracy i służby, w miastach i wioskach, w narodzie i państwie polskim, w rodzinach i w umysłach ludzi poddawanych kościelnej indoktrynacji.
Podsumujmy:
„Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa za Króla i Pana” brzmi jak napisany w amoku przez katolickiego ekstremistę. Warto zdać sobie sprawę, że w dokumencie tym episkopat głosi ideologię polityczną. Jaką? Panowanie katolickiego episkopatu i przebudowa Polski w państwo i społeczeństwo poddane władzom kościelnym. To katolicki odpowiednik islamizmu. Nie stroni się nawet od średniowiecznej idei panowania chrześcijaństwa na całym świecie.
„Akt Przyjęcia Jezusa za Króla” ma być wykorzystywany – jak komentują biskupi – w pracy parafialnej, w diecezjach, w ruchach i wspólnotach katolickich w całej Polsce. Treść tego dokumentu tylko w niewielkim stopniu może służyć autentycznym potrzebom religijnym osób wierzących. Służy przede wszystkim propagowaniu ideologii, której celem jest podporządkowanie życia prywatnego, publicznego i politycznego władzom Kościoła katolickiego.
Nie wiadomo, jak daleko klerykalizacja w Polsce zajdzie. Za radykalizmem biskupów kryje się kalkulacja, że w czasach rządów PiS można grać o wysoką stawkę i dużo wygrać. Episkopat gra królem Chrystusem. „Miłe złego początki, lecz koniec żałosny?” – Alvert Jann
Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana
Nieśmiertelny Królu Wieków, Panie Jezu Chryste, nasz Boże i Zbawicielu! W Roku Jubileuszowym 1050-lecia Chrztu Polski, w roku Nadzwyczajnego Jubileuszu Miłosierdzia, oto my, Polacy, stajemy przed Tobą [wraz ze swymi władzami duchownymi i świeckimi], by uznać Twoje Panowanie, poddać się Twemu Prawu, zawierzyć i poświęcić Tobie naszą Ojczyznę i cały Naród.
Wyznajemy wobec nieba i ziemi, że Twego królowania nam potrzeba. Wyznajemy, że Ty jeden masz do nas święte i nigdy nie wygasłe prawa. Dlatego z pokorą chyląc swe czoła przed Tobą, Królem Wszechświata, uznajemy Twe Panowanie nad Polską i całym naszym Narodem, żyjącym w Ojczyźnie i w świecie.
Pragnąc uwielbić majestat Twej potęgi i chwały, z wielką wiarą i miłością wołamy: Króluj nam Chryste!
– W naszych sercach – Króluj nam Chryste!
– W naszych rodzinach – Króluj nam Chryste!
– W naszych parafiach – Króluj nam Chryste!
– W naszych szkołach i uczelniach – Króluj nam Chryste!
– W środkach społecznej komunikacji – Króluj nam Chryste!
– W naszych urzędach, miejscach pracy, służby i odpoczynku – Króluj nam Chryste!
– W naszych miastach i wioskach – Króluj nam Chryste!
– W całym Narodzie i Państwie Polskim – Króluj nam Chryste!
Błogosławimy Cię i dziękujemy Ci Panie Jezu Chryste:
– Za łaskę chrztu świętego i przymierze z naszym Narodem zawarte przed wiekami – Chryste nasz Królu, dziękujemy!
– Za macierzyńską i królewską obecność Maryi w naszych dziejach – Chryste nasz Królu, dziękujemy!
– Za Twoje wielkie Miłosierdzie okazywane nam stale – Chryste nasz Królu, dziękujemy!
– Za Twą wierność mimo naszych zdrad i słabości – Chryste nasz Królu, dziękujemy!
Świadomi naszych win i zniewag zadanych Twemu Sercu przepraszamy za wszelkie nasze grzechy, a zwłaszcza za odwracanie się od wiary świętej, za brak miłości względem Ciebie i bliźnich. Przepraszamy Cię za narodowe grzechy społeczne, za wszelkie wady, nałogi i zniewolenia. Wyrzekamy się złego ducha i wszystkich jego spraw.
Pokornie poddajemy się Twemu Panowaniu i Twemu Prawu. Zobowiązujemy się porządkować całe nasze życie osobiste, rodzinne i narodowe według Twego prawa:
– Przyrzekamy troszczyć się o świętość naszych rodzin i chrześcijańskie wychowanie dzieci – Chryste nasz Królu, przyrzekamy!
– Przyrzekamy budować Twoje królestwo i bronić go w naszym narodzie – Chryste nasz Królu, przyrzekamy!
– Przyrzekamy czynnie angażować się w życie Kościoła i strzec jego praw – Chryste nasz Królu, przyrzekamy!
Jedyny Władco państw, narodów i całego stworzenia, Królu królów i Panie panujących! Zawierzamy Ci Państwo Polskie i rządzących Polską. Spraw, aby wszystkie podmioty władzy sprawowały rządy sprawiedliwie i stanowiły prawa zgodne z Prawami Twoimi.
Chryste Królu, z ufnością zawierzamy Twemu Miłosierdziu wszystko, co Polskę stanowi, a zwłaszcza tych członków Narodu, którzy nie podążają Twymi drogami. Obdarz ich swą łaską, oświeć mocą Ducha Świętego i wszystkich nas doprowadź do wiecznej jedności z Ojcem.
W imię miłości bratniej zawierzamy Tobie wszystkie narody świata, a zwłaszcza te, które stały się sprawcami naszego polskiego krzyża. Spraw, by rozpoznały w Tobie swego prawowitego Pana i Króla i wykorzystały czas dany im przez Ojca na dobrowolne poddanie się Twojemu panowaniu.
Panie Jezu Chryste, Królu naszych serc, racz uczynić serca nasze na wzór Najświętszego Serca Twego.
Niech Twój Święty Duch zstąpi i odnowi oblicze ziemi, tej ziemi. Niech wspiera nas w realizacji zobowiązań płynących z tego narodowego aktu, chroni od zła i dokonuje naszego uświęcenia.
W Niepokalanym Sercu Maryi składamy nasze postanowienia i zobowiązania. Matczynej opiece Królowej Polski i wstawiennictwu świętych Patronów naszej Ojczyzny wszyscy się powierzamy.
Króluj nam Chryste! Króluj w naszej Ojczyźnie, króluj w każdym narodzie – na większą chwałę Przenajświętszej Trójcy i dla zbawienia ludzi. Spraw, aby naszą Ojczyznę i świat cały objęło Twe Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju.
Oto Polska w 1050. rocznicę swego Chrztu uroczyście uznała królowanie Jezusa Chrystusa.
Episkopat przygotowuje coś, co ma być i zarazem nie być intronizacją Chrystusa na króla Polski. W kwietniu 2016 r. opublikowano „Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa…
Teolodzy kościelni całkowicie pomijają bajkowy i mitologiczny charakter Starego i Nowego Testamentu. Przyznają chętnie, że Biblia zawiera przenośnie i nie wszystko należy rozumieć dosłownie. Pozwala…
Polska uchodzi (wciąż) za jeden z najbardziej katolickich krajów Europy. Zbitka Polak-katolik nadal dla większości osób – i to zarówno afirmujących jak i krytykujących wyrażany…
Kościół ma problem ze zmartwychwstaniem Jezusa. Przybywa chrześcijańskich teologów, którzy negują realność zmartwychwstania. Natomiast władze Kościoła nadają zmartwychwstaniu najwyższą rangę. W wielu dokumentach kościelnych, także…
Mnie zawsze intrygowało, skąd u ludzi wyznających ideologię klerykalno- dewocyjną wzięła się słabość do takiej tandetnej, monarchiczno-feudalnej retoryki. Dlaczego nie uznać Jezusa za CEO albo po prostu za prezydenta? Myślę, że z obsługą długopisu zmarły przed dwoma tysiącami lat żydowski stolarz poradziłby sobie równie dobrze co obecny jego dysponent. Ja nie mam nic przeciwko mianowaniu Jezusa, pod warunkiem jednak, że pofatyguje się osobiście, a nie per procura, żeby objąć swój urząd i weźmie się za swoje obowiązki na poważnie.
😀
Pomiędzy patriotyzmem a religijnością nie ma różnicy. A ściślej patriotyzm jest „cywilnym” rozszerzeniem religii. Stąd taka szopka która ma łączyć te sfery.
kiedyś dla zabawy przerobiłem taki tekst episkopatu. Chyba łatwo odgadnąć czego dotyczył tekst oryginalny
„Drogie Siostry, drodzy Bracia! Każdego roku w Oktawie Narodzenia Pańskiego przeżywamy Niedzielę Świętej Rodziny. Kierujemy myśl ku naszym rodzinom i podejmujemy refleksję na temat sytuacji współczesnej rodziny. Dzisiejsza Ewangelia opowiada o tym, że Rodzina z Nazaretu w trudnych i niejasnych sytuacjach starała się odczytać i wypełnić wolę Bożą, dzięki czemu wychodziła z nich odnowiona. Takie zachowanie stanowi dla nas ważną wskazówkę, że także dzisiaj posłuszeństwo Bogu i Jego niezrozumiałej czasem woli jest gwarantem szczęścia w rodzinie.
Błogosławiony Jan Paweł II, do którego kanonizacji się przygotowujemy, przypomina, że prawda o strukturze społecznej jest „ponad wolą jednostek, kaprysami poszczególnych grup, decyzjami organizmów społecznych i rządowych” (23 II 1980). Prawdy tej należy szukać u Boga, ponieważ „sam Bóg jest twórcą ludzi i społeczeństwa”. To Bóg stworzył czarnego człowieka w ciele i duszy „dla” białego człowieka, a czarnego „dla” białego uczynił wielkim i niezastąpionym darem oraz zadaniem w jego życiu społecznym. Społeczeństwo oparł na fundamencie zależności rasy czarnej od rasy białej na całe życie miłością nierozerwalną i wyłączną. Postanowił, że taka właśnie hierarchia będzie właściwym środowiskiem rozwoju, którym przekaże życie oraz zapewni rozwój materialny i duchowy.
„Równość promuje zasady całkowicie sprzeczne z rzeczywistością”
Chrześcijańska cywilizacja nie jest jakąś arbitralnie narzuconą normą, ale wypływa z odczytania natury osoby ludzkiej, natury rasy i społeczności. Odrzucanie tej wizji prowadzi nieuchronnie do rozkładu więzi i do klęski cywilizacji białego człowieka. Jak pokazuje historia ludzkości, lekceważenie Stwórcy jest zawsze niebezpieczne i zagraża szczęśliwej przyszłości człowieka i świata. Muszą zatem budzić najwyższy niepokój próby przedefiniowania pojęcia związku białych ludzi z czarnymi narzucane współcześnie, zwłaszcza przez zwolenników ideologii równości, i nagłaśniane przez niektóre media. Wobec nasilających się ataków tej ideologii skierowanych na różne obszary życia rodzinnego i społecznego czujemy się przynagleni, by z jednej strony stanowczo i jednoznacznie wypowiedzieć się w obronie chrześcijańskiej cywilizacji, fundamentalnych wartości, które ją chronią, a z drugiej przestrzec przed zagrożeniami płynącymi z propagowania nowego typu form życia społecznego.
Ideologia równości ras stanowi efekt trwających od dziesięcioleci przemian ideowo-kulturowych, mocno zakorzenionych w marksizmie i neomarksizmie, promowanych przez niektóre ruchy antyrasistowskie oraz rewolucyjne. Równość ras promuje zasady całkowicie sprzeczne z rzeczywistością i integralnym pojmowaniem natury człowieka. Twierdzi, że kolor skóry nie ma znaczenia społecznego, i że liczy się przede wszystkim rasa jako konstrukt kulturowy, rasa którą człowiek może swobodnie modelować i definiować, niezależnie od uwarunkowań biologicznych. Według tej ideologii człowiek może siebie w dobrowolny sposób określać: czy jest biały czy czarny, może też dowolnie wybierać własną przynależność społeczną. To dobrowolne samookreślenie, które nie musi być czymś jednorazowym, ma prowadzić do tego, by społeczeństwo zaakceptowało prawo do mieszania ras, na przykład zbudowanych na związkach wielorasowych.
„Zdecydowana większość nie wie, czym jest ta ideologia”
Niebezpieczeństwo ideologii gender wynika w gruncie rzeczy z jej głęboko destrukcyjnego charakteru zarówno wobec osoby, jak i relacji międzyludzkich, a więc całego życia społecznego. Człowiek o niepewnej rasowo tożsamości nie jest w stanie odkryć i wypełnić zadań stojących przed nim zarówno w życiu rodzinnym, jak i społeczno-zawodowym. Próba zrównania różnego typu ras jest de facto poważnym osłabieniem małżeństwa jako wspólnoty białego mężczyzny z białą kobietą oraz rodziny, na tym małżeństwie zbudowanej.
Spotykamy się z różnymi postawami wobec działań podejmowanych przez zwolenników ideologii równości ras. Zdecydowana większość nie wie, czym jest ta ideologia, nie wyczuwa więc żadnego niebezpieczeństwa. Wąskie grono osób – zwłaszcza nauczycieli i wychowawców, w tym także katechetów i duszpasterzy – próbuje na własną rękę poszukiwać konstruktywnych sposobów przeciwdziałania jej. Są wreszcie i tacy, którzy widząc absurdalność tej ideologii, uważają, że biali sami odrzucą proponowane im utopijne wizje. Tymczasem ideologia równości ras bez wiedzy białej części społeczeństwa i jej zgody jest od wielu miesięcy wprowadzana w różne struktury życia społecznego: edukację, służbę zdrowia, działalność placówek kulturalno-oświatowych i organizacji pozarządowych. W przekazach części mediów jest ukazywana pozytywnie: jako przeciwdziałanie segregacji oraz dążenie do równouprawnienia.
„To nie fakt istnienia ras jest źródłem dyskryminacji”
Wspólnota Kościoła w sposób integralny patrzy na człowieka i kolor jego skóry, dostrzegając w niej wymiar cielesno-biologiczny, psychiczno-kulturowy oraz duchowy. Nie jest czymś niewłaściwym prowadzenie badań nad wpływem kultury na pozycję społeczną. Groźne jest natomiast ideologiczne twierdzenie, że kolor skóry nie ma żadnego istotnego znaczenia dla życia społecznego.
Kościół jednoznacznie opowiada się przeciw dyskryminacji ze względu na kolor skóry, ale równocześnie dostrzega niebezpieczeństwo niwelowania różnic z tego wynikających. To nie fakt istnienia ludzi o różnych kolorach skóry jest źródłem dyskryminacji, ale brak duchowego odniesienia, ludzki egoizm i pycha, które trzeba stale przezwyciężać. Kościół w żaden sposób nie zgadza się na poniżanie osób o kolorze inym niż biała, ale równocześnie z naciskiem podkreśla, że czarnoskórzy są nieuporządkowani oraz że nie można społecznie zrównywać małżeństwa będącego wspólnotą białej kobiety z białym mężczyzną i związków mieszanych.
„Wszystkich wierzących prosimy o żarliwą modlitwę”
W święto Świętej Rodziny zwracamy się z gorącym apelem do białych rodzin chrześcijańskich, do przedstawicieli ruchów religijnych i stowarzyszeń kościelnych oraz wszystkich ludzi dobrej woli, aby odważnie podejmowali działania, które będą służyć upowszechnianiu prawdy o rasach. Bardziej niż kiedykolwiek potrzebna jest dzisiaj edukacja środowisk wychowawczych.
Apelujemy także do instytucji odpowiadających za edukację, aby nie ulegały naciskom nielicznych, choć bardzo głośnych, środowisk, dysponujących niemałymi środkami finansowymi, które w imię nowoczesnego wychowania dokonują eksperymentów na dzieciach i młodzieży. Wzywamy instytucje oświatowe, aby zaangażowały się w promowanie integralnej wizji cywilizacji białego człowieka.
Wszystkich wierzących prosimy o żarliwą modlitwę w intencji małżeństw, rodzin oraz wychowywanych w nich dzieci. Prośmy Ducha Świętego, aby udzielał nam nieustannie światła rozumienia i widzenia prawdy w tym, co jest niebezpieczeństwem i zagrożeniem nie tylko dla rodziny, ale dla naszej Ojczyzny i całej cywilizacji białego człowieka. Módlmy się także o odwagę bycia ludźmi wiary i odważnymi obrońcami Prawdy. Niech w podejmowaniu tego trudu wzorem do naśladowania oraz pomocą duchową będzie Święta Rodzina z Nazaretu, w której wychowywał się Syn Boży – biały Jezus Chrystus.
To jest śmieszne, dopóki nie zdamy sobie sprawy, że każdą bzdurę da się podbudować intelektualnie i filozoficznie. Słynny swojego czasu esej Szczerskiego o republice wyznaniowej, z którego ten tłumaczył się, że to było tylko political fiction pisane na zamówienie, by nie wyjść na ekstremistę przy dochodzeniu do władzy, jest dobrym przykładem. Inteligentny, spójny i radykalny tekst pisany z pasją.
. http://pressje.pl/media/pressje_shop/article/article_3_issue17.pdf
.
Największa ironia całej sytuacji, to to że opowieść o wojnie cywilizacji i zagrażającym nam 'innym’ snuta przez nowych ateistów wspiera retorykę radykalnego katolika Szczerskiego. Kiedy poczucie zagrożenia stanie się nieznośne, można sobie nawet wyobrazić akceptację wizji Szczerskiego przez niektórych ateistów jako mniejszego zła.
No to PKP – teraz są przy żłobie i z tego co słyszę i czytam mogą nam zafundować niezłą jazdę. Niebawem w sejmie zajmą się obroną życia poczętego(Chazan niezwykle aktywny) a od listopada to już będą mieli z górki. Notorycznie zapominają ,to co głoszą ,że bóg dał ludziom wolną wolę i ludzie nie życzą sobie narzucania ich sposobu myślenia.
Logika krolowania Jezusa jest jasna.
Jezus panuje a poniewaz jest daleko na dlugim urlopie po torturach i smierci 2000 lat temu to kosciol bedzie praktycznie wykonywal jego decyzje i oomysly.Kosciol wie co Jezus chce i co aprobuje.
To jest idealne bo prawdziwy krol moze sie czasem na cos nie zgodzic a z krolem niebieskim nie ma problemu.
Jesli nastapi introinzacja to Polska dolaczy do islamskich republik w stylu rzadzenia. W Iranie Ajatolla jest glownym decydentem ponad premiera i prawa ustalone
parlamentarnie.
Uwazam ze ta idea jest pogwalceniem tolerancji mniejszosci religijnych oraz ludzi niewierzacych. Jak trafnie pisze Alvert episkopat nie zostal wybrany przez narod polski i nie moze reprezentowac wszystkich.
Kilka pytan .Czy intronizacja bedzie wymagala zmian w konstytutucji ?Jaka bedzie rola prezydenta ?
W jaki sposob episkopat bedzie wspolrzadzil kiedy PiS straci wladze?
Niesamowite. Może zrozumiałbym uzasadnienie takiego aktu 1050 lat temu. Ciekawy jestem jak wyglądał proces twórczy tego dokumentu, dobór słów, kolejność, itp., i jak odbiorą to media. Pozdrawiam
Podczas uroczystości kościelnych w listopadzie 2016 r. ma być odmówiony „Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana”. Dokument ten, przygotowany przez episkopat, warto przeczytać uważnie. Jest on efektem ciągnącej się od lat sprawy intronizacji Chrystusa na „Króla Polski”. Warto zobaczyć, jak królem Chrystusem grają dziś biskupi.
Totalizm
Porządkowanie wszystkiego
Superwładza
Panowanie nad światem
Straszenie
Zastanawiające jak dorośli i ponoć zdrowi psychicznie ludzie mogli sklecić taki tekst.
Królowanie Chrystusa to farsa.
Hitchens powiedział kiedyś coś w tym stylu, że istotą religii jest relacja Pan i jego niewolnik. Tekst Konferencji Episkopatu tylko to potwierdza.
Mnie zawsze intrygowało, skąd u ludzi wyznających ideologię klerykalno- dewocyjną wzięła się słabość do takiej tandetnej, monarchiczno-feudalnej retoryki. Dlaczego nie uznać Jezusa za CEO albo po prostu za prezydenta? Myślę, że z obsługą długopisu zmarły przed dwoma tysiącami lat żydowski stolarz poradziłby sobie równie dobrze co obecny jego dysponent. Ja nie mam nic przeciwko mianowaniu Jezusa, pod warunkiem jednak, że pofatyguje się osobiście, a nie per procura, żeby objąć swój urząd i weźmie się za swoje obowiązki na poważnie.
😀
Pomiędzy patriotyzmem a religijnością nie ma różnicy. A ściślej patriotyzm jest „cywilnym” rozszerzeniem religii. Stąd taka szopka która ma łączyć te sfery.
kiedyś dla zabawy przerobiłem taki tekst episkopatu. Chyba łatwo odgadnąć czego dotyczył tekst oryginalny
„Drogie Siostry, drodzy Bracia! Każdego roku w Oktawie Narodzenia Pańskiego przeżywamy Niedzielę Świętej Rodziny. Kierujemy myśl ku naszym rodzinom i podejmujemy refleksję na temat sytuacji współczesnej rodziny. Dzisiejsza Ewangelia opowiada o tym, że Rodzina z Nazaretu w trudnych i niejasnych sytuacjach starała się odczytać i wypełnić wolę Bożą, dzięki czemu wychodziła z nich odnowiona. Takie zachowanie stanowi dla nas ważną wskazówkę, że także dzisiaj posłuszeństwo Bogu i Jego niezrozumiałej czasem woli jest gwarantem szczęścia w rodzinie.
Błogosławiony Jan Paweł II, do którego kanonizacji się przygotowujemy, przypomina, że prawda o strukturze społecznej jest „ponad wolą jednostek, kaprysami poszczególnych grup, decyzjami organizmów społecznych i rządowych” (23 II 1980). Prawdy tej należy szukać u Boga, ponieważ „sam Bóg jest twórcą ludzi i społeczeństwa”. To Bóg stworzył czarnego człowieka w ciele i duszy „dla” białego człowieka, a czarnego „dla” białego uczynił wielkim i niezastąpionym darem oraz zadaniem w jego życiu społecznym. Społeczeństwo oparł na fundamencie zależności rasy czarnej od rasy białej na całe życie miłością nierozerwalną i wyłączną. Postanowił, że taka właśnie hierarchia będzie właściwym środowiskiem rozwoju, którym przekaże życie oraz zapewni rozwój materialny i duchowy.
„Równość promuje zasady całkowicie sprzeczne z rzeczywistością”
Chrześcijańska cywilizacja nie jest jakąś arbitralnie narzuconą normą, ale wypływa z odczytania natury osoby ludzkiej, natury rasy i społeczności. Odrzucanie tej wizji prowadzi nieuchronnie do rozkładu więzi i do klęski cywilizacji białego człowieka. Jak pokazuje historia ludzkości, lekceważenie Stwórcy jest zawsze niebezpieczne i zagraża szczęśliwej przyszłości człowieka i świata. Muszą zatem budzić najwyższy niepokój próby przedefiniowania pojęcia związku białych ludzi z czarnymi narzucane współcześnie, zwłaszcza przez zwolenników ideologii równości, i nagłaśniane przez niektóre media. Wobec nasilających się ataków tej ideologii skierowanych na różne obszary życia rodzinnego i społecznego czujemy się przynagleni, by z jednej strony stanowczo i jednoznacznie wypowiedzieć się w obronie chrześcijańskiej cywilizacji, fundamentalnych wartości, które ją chronią, a z drugiej przestrzec przed zagrożeniami płynącymi z propagowania nowego typu form życia społecznego.
Ideologia równości ras stanowi efekt trwających od dziesięcioleci przemian ideowo-kulturowych, mocno zakorzenionych w marksizmie i neomarksizmie, promowanych przez niektóre ruchy antyrasistowskie oraz rewolucyjne. Równość ras promuje zasady całkowicie sprzeczne z rzeczywistością i integralnym pojmowaniem natury człowieka. Twierdzi, że kolor skóry nie ma znaczenia społecznego, i że liczy się przede wszystkim rasa jako konstrukt kulturowy, rasa którą człowiek może swobodnie modelować i definiować, niezależnie od uwarunkowań biologicznych. Według tej ideologii człowiek może siebie w dobrowolny sposób określać: czy jest biały czy czarny, może też dowolnie wybierać własną przynależność społeczną. To dobrowolne samookreślenie, które nie musi być czymś jednorazowym, ma prowadzić do tego, by społeczeństwo zaakceptowało prawo do mieszania ras, na przykład zbudowanych na związkach wielorasowych.
„Zdecydowana większość nie wie, czym jest ta ideologia”
Niebezpieczeństwo ideologii gender wynika w gruncie rzeczy z jej głęboko destrukcyjnego charakteru zarówno wobec osoby, jak i relacji międzyludzkich, a więc całego życia społecznego. Człowiek o niepewnej rasowo tożsamości nie jest w stanie odkryć i wypełnić zadań stojących przed nim zarówno w życiu rodzinnym, jak i społeczno-zawodowym. Próba zrównania różnego typu ras jest de facto poważnym osłabieniem małżeństwa jako wspólnoty białego mężczyzny z białą kobietą oraz rodziny, na tym małżeństwie zbudowanej.
Spotykamy się z różnymi postawami wobec działań podejmowanych przez zwolenników ideologii równości ras. Zdecydowana większość nie wie, czym jest ta ideologia, nie wyczuwa więc żadnego niebezpieczeństwa. Wąskie grono osób – zwłaszcza nauczycieli i wychowawców, w tym także katechetów i duszpasterzy – próbuje na własną rękę poszukiwać konstruktywnych sposobów przeciwdziałania jej. Są wreszcie i tacy, którzy widząc absurdalność tej ideologii, uważają, że biali sami odrzucą proponowane im utopijne wizje. Tymczasem ideologia równości ras bez wiedzy białej części społeczeństwa i jej zgody jest od wielu miesięcy wprowadzana w różne struktury życia społecznego: edukację, służbę zdrowia, działalność placówek kulturalno-oświatowych i organizacji pozarządowych. W przekazach części mediów jest ukazywana pozytywnie: jako przeciwdziałanie segregacji oraz dążenie do równouprawnienia.
„To nie fakt istnienia ras jest źródłem dyskryminacji”
Wspólnota Kościoła w sposób integralny patrzy na człowieka i kolor jego skóry, dostrzegając w niej wymiar cielesno-biologiczny, psychiczno-kulturowy oraz duchowy. Nie jest czymś niewłaściwym prowadzenie badań nad wpływem kultury na pozycję społeczną. Groźne jest natomiast ideologiczne twierdzenie, że kolor skóry nie ma żadnego istotnego znaczenia dla życia społecznego.
Kościół jednoznacznie opowiada się przeciw dyskryminacji ze względu na kolor skóry, ale równocześnie dostrzega niebezpieczeństwo niwelowania różnic z tego wynikających. To nie fakt istnienia ludzi o różnych kolorach skóry jest źródłem dyskryminacji, ale brak duchowego odniesienia, ludzki egoizm i pycha, które trzeba stale przezwyciężać. Kościół w żaden sposób nie zgadza się na poniżanie osób o kolorze inym niż biała, ale równocześnie z naciskiem podkreśla, że czarnoskórzy są nieuporządkowani oraz że nie można społecznie zrównywać małżeństwa będącego wspólnotą białej kobiety z białym mężczyzną i związków mieszanych.
„Wszystkich wierzących prosimy o żarliwą modlitwę”
W święto Świętej Rodziny zwracamy się z gorącym apelem do białych rodzin chrześcijańskich, do przedstawicieli ruchów religijnych i stowarzyszeń kościelnych oraz wszystkich ludzi dobrej woli, aby odważnie podejmowali działania, które będą służyć upowszechnianiu prawdy o rasach. Bardziej niż kiedykolwiek potrzebna jest dzisiaj edukacja środowisk wychowawczych.
Apelujemy także do instytucji odpowiadających za edukację, aby nie ulegały naciskom nielicznych, choć bardzo głośnych, środowisk, dysponujących niemałymi środkami finansowymi, które w imię nowoczesnego wychowania dokonują eksperymentów na dzieciach i młodzieży. Wzywamy instytucje oświatowe, aby zaangażowały się w promowanie integralnej wizji cywilizacji białego człowieka.
Wszystkich wierzących prosimy o żarliwą modlitwę w intencji małżeństw, rodzin oraz wychowywanych w nich dzieci. Prośmy Ducha Świętego, aby udzielał nam nieustannie światła rozumienia i widzenia prawdy w tym, co jest niebezpieczeństwem i zagrożeniem nie tylko dla rodziny, ale dla naszej Ojczyzny i całej cywilizacji białego człowieka. Módlmy się także o odwagę bycia ludźmi wiary i odważnymi obrońcami Prawdy. Niech w podejmowaniu tego trudu wzorem do naśladowania oraz pomocą duchową będzie Święta Rodzina z Nazaretu, w której wychowywał się Syn Boży – biały Jezus Chrystus.
To jest śmieszne, dopóki nie zdamy sobie sprawy, że każdą bzdurę da się podbudować intelektualnie i filozoficznie. Słynny swojego czasu esej Szczerskiego o republice wyznaniowej, z którego ten tłumaczył się, że to było tylko political fiction pisane na zamówienie, by nie wyjść na ekstremistę przy dochodzeniu do władzy, jest dobrym przykładem. Inteligentny, spójny i radykalny tekst pisany z pasją.
.
http://pressje.pl/media/pressje_shop/article/article_3_issue17.pdf
.
Największa ironia całej sytuacji, to to że opowieść o wojnie cywilizacji i zagrażającym nam 'innym’ snuta przez nowych ateistów wspiera retorykę radykalnego katolika Szczerskiego. Kiedy poczucie zagrożenia stanie się nieznośne, można sobie nawet wyobrazić akceptację wizji Szczerskiego przez niektórych ateistów jako mniejszego zła.
No to PKP – teraz są przy żłobie i z tego co słyszę i czytam mogą nam zafundować niezłą jazdę. Niebawem w sejmie zajmą się obroną życia poczętego(Chazan niezwykle aktywny) a od listopada to już będą mieli z górki. Notorycznie zapominają ,to co głoszą ,że bóg dał ludziom wolną wolę i ludzie nie życzą sobie narzucania ich sposobu myślenia.
Logika krolowania Jezusa jest jasna.
Jezus panuje a poniewaz jest daleko na dlugim urlopie po torturach i smierci 2000 lat temu to kosciol bedzie praktycznie wykonywal jego decyzje i oomysly.Kosciol wie co Jezus chce i co aprobuje.
To jest idealne bo prawdziwy krol moze sie czasem na cos nie zgodzic a z krolem niebieskim nie ma problemu.
Jesli nastapi introinzacja to Polska dolaczy do islamskich republik w stylu rzadzenia. W Iranie Ajatolla jest glownym decydentem ponad premiera i prawa ustalone
parlamentarnie.
Uwazam ze ta idea jest pogwalceniem tolerancji mniejszosci religijnych oraz ludzi niewierzacych. Jak trafnie pisze Alvert episkopat nie zostal wybrany przez narod polski i nie moze reprezentowac wszystkich.
Kilka pytan .Czy intronizacja bedzie wymagala zmian w konstytutucji ?Jaka bedzie rola prezydenta ?
W jaki sposob episkopat bedzie wspolrzadzil kiedy PiS straci wladze?
Niesamowite. Może zrozumiałbym uzasadnienie takiego aktu 1050 lat temu. Ciekawy jestem jak wyglądał proces twórczy tego dokumentu, dobór słów, kolejność, itp., i jak odbiorą to media. Pozdrawiam