Kryzys migracyjny. Theatrum Illuminatum

Prezentujemy kryzys migracyjny w wersji filmowej, tak jak widzi go Theatrum Illuminatum.  Zasadniczo akcja opiera się na wydarzeniach opisanych przez Douglasa Murraya w „Przedziwnej śmierci Europy” i dzieje się w latach 2013-2016 z naciskiem na rok 2015 czyli szczyt kryzysu. Jednak film otwierają dwie sceny pokazujące wyprane prze polityczną poprawność mózgi minister ds. azylowych w rządzie Blaira, Barbary Roche i  premiera Szwecji Reinfelda. Choroba dotknęła bowiem i prawicę i lewicę.     Kolejne sceny rozgrywają się na Lampedusie w roku 2013. Pokazujemy m.in. jak w październiku 2013 roku Marynarka włoska w ramach operacji Mare Nostrum wyławia topielców, ku … uciesze libijskich przemytniów ludzi.

Scena 9 przedstawia „przygodę” duńskiego dziennikarza Larsa Hedegaarda, którego w 2011 skazano za używanie „mowy nienawiści”, kiedy w komentarzach na temat muzułmanów użył zdania: „Dziewczynki w rodzinach muzułmańskich są gwałcone przez swoich wujków, kuzynów lub ojców”. Wyrok został skasowany przez Sąd Najwyższy w 2012 roku.  W lutym 2013 roku w Kopenhadze zamachowiec islamski zaatakował Larsa Hedegaarda, temu jednak udało się bandytę rozbroić.

Dalej pokazujemy jak Tunezyjczycy i Syryjczycy  wypychają czarnych z najlepszych miejsc na statkach, lub za burtę (Murray, s. 95) i scenę z grudnia 2014 roku gdy kapitan z Kamerunu obwinił pastora z Nigerii za sztorm w drodze do Hiszpanii  i wyrzucił go za burtę  (Murray, s. 101).

Scena 11 to miotanie się Merkel i UE i ich brnięcie w polityczna poprawność, oraz problemy francuskie z imigrantami i własnym politycznie poprawnym ustawodawstwem. Francja nie kontrolowała  sytuacji ze względu na antyrasistowskie przepisy wynikające z dawnego koszmaru Vichy, że nie można robić statystyk o rasie i wierze (Murray, s. 158), „na szczęście” imigranci i tak mieli Francję za kraj rasistowski i ją raczej omijają.   

W scenie 13 przytaczamy mowę Orbana z 15 marca 2015, w której  skrytykował  narody Europy Zachodniej „uśpione obfitością” (Murray s. 299).  Dalej mamy scenę w której  włoska działaczka ruchu bez granic nie zgłasza na policję, że grupa Sudańczyków ją zgwałciła (Murray, s. 259),   dla „dobra sprawy” i jak Merkel w lipcu 2015 roku doprowadza palestyńską dziewczynkę do płaczu tłumacząc, że „polityka jest twarda”, a zaraz potem puszczają jej hamulce i zmienia zdanie otwierając się na imigrację.   (Murray, s. 109).

Sceny 16 i 17 pokazują grecki chaos. Nawet burmistrz Lesbos i samos nie współpracują w sprawie migracji (Murray, s. 113); jedni Syryjczycy rzucają w nich kamieniami, a inni próbują powstrzymać kolegów. Grecy zwalają problem na unię mszcząc się za restrykcje finansowe

W sierpniu 2015 roku Bułgaria zamyka granicę z Turcją.  We wrześniu 2015 roku Merkel prosi Zuckerberga o zwalczanie komentarzy anty-imigracyjnych na Facebooku, co wywołuje skandal. To widać w scenach 18 i 19. Dalej widzimy jak na pytania lewicowych mediów czym się ten płot różni od węgierskiego, padają od lewicowego kanclerza Austrii Christiana Kerna, żałosne odpowiedzi typu: „ten płot to drzwi z przedłużonymi bokami”.

Scena 21 to zebranie sensu różnych wywiadów z Polizei. Dotyczą one rad policji by rodzice  nie wypuszczali skąpo ubranych córek na dwór, i rad właścicieli basenów, którzy odkryli, że tylko syryjski ratownik trzyma w ryzach rodaków, choć powinni zastanowić się, czemu słuchają oni tylko rodaka. Scena 22 opowiada o tym jak prezydent Iranu Rouhani w Iranie wytyka ambasadorowi Wegier złe radzenie sobie z migracją (Murray, s. 410), potem widzimy jak UE zachęca Macedonię do zamknięcia granicy z Grecją, co Macedonia czyni, praktycznie wyoutowując Grecję z Schengen.   Scena 23 pokazuje jak burmistrz Kassel oświadcza wzburzonym Hesom, że jeśli nie akceptują unijnej polityki imigracyjnej, mogą wyjechać z RFN (Murray, s. 413), a 24 jak Orban krytykuje Sorosa za naciski na jego rząd i na Brukselę.

Scena 25 przedstawia prawdziwy wywiad na paryskiej ulicy. Dnia 13 listopada 2015 wydarza się tragedia w paryskim klubie Bataclan. Zapytana paryżanka oświadcza dziennikarzom, że sprawa staje się poważna, bo „te zamachy dotknęły wszystkich paryżan, a  wcześniej ginęli tylko żydzi, dziennikarze albo karykaturzyści (Murray, s. 253)

W scenie 26 szwedzka wiceminister Aka Romson z lewackiej Partii Zielonych ogłasza zamkniecie granicy i płacze (Murray, s. 244). W październiku 2015 roku wzburzeni imigranckimi gwałtami Szwedzi podpalili domy azylowe; odtąd rząd   ukrywał ich lokalizację (Murray, s. 329).   

Po Bataclan Sarkozy i Valls zmniejszyli kwoty uchodźcze i zaczęli atakować Merkel (scena 27). W grudniu 2015 roku New York Times opisał  norweski kurs postępowania z kobietami dla imigrantów, i ich odpowiedzi, gdy zdumieni dowiadują się, że nie wolno kobiet gwałcić i napastować jeśli się ma ochotę, jak np. w Etiopii (scena 28).

W scenie 29 Unia reprezentowana tutaj na zasadzie licentia artistica przez Tuska latem 2016 roku  płaci Turcji 6 mld by turecka flota zablokowała migrację.  Politycy niemieccy kłamali potem, że problem ustąpił sam (Murray, s. 374, scena 30 naszego filmu).

Scena 31 ukazuje wkurzonego przemytnika ludzi w Libii, któremu posypał się biznes, a 32 jak Merkel tylko ze względu na wybory przeprasza za „wir schaffen das”, co zrobiła we wrześniu 2016   (Merkel, s. 377).

W scenie 32 policjant brytyjski żałuje policja w UK nie nosi broni, więc każdy policjant może skończyć jak dobosz Lee Rigby.  33 scena pokazuje machlojki tureckie co do realizacji umowy z UE. Film zamyka scena w której Australijczycy dziwią się dlaczego UE nie mogła sobie poradzić z kryzysem uchodźczym, bo faktycznie w całej UE tylko Hiszpanie zadziałali sprawnie; kupując Marokańczykom helikoptery by bezpiecznie zawracali pontony.