Największe wpadki tajnych służb w XX wieku

Polecam książeczkę Andrzeja Krajewskiego: „Największe wpadki tajnych służb w XX wieku” (G+J Warszawa 2013). Autor pragnie zwalczyć przekonanie, że tajne służby są oazami wolnymi od głupoty i niekompetencji przynależnej gatunkowi ludzkiemu. Pierwszy przykład to krwawa niedziela w 1905 roku, kiedy to Ochrana z popem Gaponem chciała zorganizować pojednanie cara i narodu, tyle, że MSW o tym nie wiedziało i zaczęło strzelać. A Gapon stał się z agenta Ochrany, przeciwnikiem Caratu. Siergiej Zubatow i Jewno Azef byli informatorami, którzy bardziej wykorzystali Ochranę niż jej pomagali (s. 39). Aleksy Łopuchin na próżno ostrzegał Stołypina przed Azefem (s. 49).

Obalenie prorosyjskiego władcy Afganistanu przez MI6, dało asumpt do sojuszu muzułmanów i hinduistów w Indiach (s. 76). BND długo nie wierzyła, że KGB zabiło Banderę (1959) i innych (s. 79). Walter Kriwicki w 1939 zeznawał przed komisją ds. działalności antyamerykańskiej i mówił o pakcie NKWD z Hitlerem (s. 91), niestety nie wzięto go na powagę, a FBI dopiero w 1944 roku zainteresowało się śmiercią Kriwickiego (s. 93). W 1954 roku Chochołow zamiast zabić Griegorija Okołowicza oddał się w jego ręce w jego mieszkaniu we Frankfurcie nad Menem, a potem w ręce CIA (dopiero pistoletowe papierosy ich przekonały, że Chochołow to szpieg-zabójca. Wolfgand Widprett oddał się podobnie przed wykonaniem zadania w ręce BND (grudzień 1954). Zabójca Bandery Bohdan Staszynski oddał się w ręce Polizei w Berlinie Zachodnim w 1961 roku, dostał 8 lat więzienia. Po 1962 roku zabójstwa robiły już nie KGB i inne służby sowieckie lecz Bułgarzy i Stasi (s. 102).

Frank Wisner to z kolej łamaga z CIA, nie obalił Sukarno i nie ogolił Fidela. Nie pomógł Węgrom bo nie przewidział buntu. Na szczęście po indonezyjskiej klęsce popełnił samobójstwo i CIA mogła rozkwitnąć. Od nieudanego ataku na Kubę, plany CIA musi akceptować Kongres (s. 128). Tak źle i tak niedobrze.

Erich Mielke ze Stasi i HVA umiał wykańczać ludzi subtelnie jak np. Wolfa Biermanna, psychotropami itd. Po ugodzie z RFN (1972) nie mógł już katować wprost (s. 133). Helgę Berger z MSZ RFN usidlił amant udający agenta MI6, a tak naprawdę z HVA (s. 143). Polska SB ignorowała pomoc Stasi ku zaskoczeniu władz NRD. Mianowanie przez Jaruzelskiego liberała F. Rakowskiego, uważanego za stronnika RFN, bardzo zaniepokoiło NRD, stąd próby Stasi i HVA by usidlić żonę generała.
W 1998 roku Mossad został zaaresztowany przez szwajcarską policję, gdy chciał założyć w Liebefeld podsłuch w domu Abdallaha-al.-Zeina, który zresztą już tam nie mieszkał (s. 158).

W 1968 roku ZSRR planował przerwać rurociąg biegnący obok austriackiego brzegu Bodensee, ale jak Zachód nie pomógł Czechom, zmieniono zdanie (s. 163). Podczas olimpiady w LA ZSRR z zemsty za bojkot moskiewskich rozdawał fałszywe ulotki KKK (s. 167). Sowieci się ośmieszyli.

W 1972 Ordine Nuovo zemściła się bombami za manipulowanie nią przez NATO-wską grupę Gladio, niszcząc skład broni (s. 170). W 1990 Andreotti najadł się wstydu przyznając o istnieniu Gladio. CIA wszystkiemu zaprzeczyła. Książka kończy się porażką MI6 w Serbii w 2005 roku. Polecam!