Progresywiści też bywają dogmatykami.

Ogólnie przyjęto uważać, że ludzie o poglądach konserwatywnych to ludzie kierujący się dogmatami, natomiast ci którzy mienią się postępowcami są od dogmatyzmu wolni. Coś w tym jest na rzeczy, gdyż wiara i tradycja, cenione przez konserwatystów, często przesłaniają kierowanie się racjami rozumu w sprawach społeczno-politycznych. Czy jednak rzeczywiście progresywiści są wolni od dogmatyzmu? Moim zdaniem nie- progresywiści też bywają w pewnych sprawach dogmatykami.

Jednym z dogmatów wyznawanych przez część postępowców jest przekonanie o głupocie i miernym wykształceniu swoich oponentów, czyli konserwatystów. Mieliśmy choćby tego ostatnio przykład na racjonaliście, gdy występujący w rozmowie z Jackiem Tabiszem, Pan Dominik Sierzbutowski (socjaldemokrata) zrównał zwolenników różnych odłamów polskiej prawicy  z niewykształconymi debilami, wychowanymi do tego w patologicznych rodzinach. Tymczasem kiedyś TVN robiło test na inteligencję Polaków i z wyników, które wtedy otrzymano wynikało, że wyborcy prawicowej partii Korwina, dawnego UPR-u, mają najwyższe średnie IQ spośród zwolenników konkretnych partii politycznych. Oczywiście, można podchodzić sceptycznie do tego eksperymentu, twierdząc że został on przeprowadzony na niereprezentacyjnej próbie, mimo to, świadczy on jednak dobitnie, że korwiniści nie składają się z samych idiotów, jak chciałby Pan Sierzbutowski. Podobnie np. Wojciech Cejrowski, osoba o której również była mowa we wspomnianej rozmowie, jest wprawdzie mocno ograniczony swoim fanatycznym katolicyzmem, ale z pewnością nie jest głupolem skoro tworzy ciekawe programy podróżnicze i prowadzi z powodzeniem swój biznes.

Inne dogmaty pewnej części ludzi uważających się za progresywistów związane są z z przekonaniem o nieskazitelności obcych człowiekowi Zachodu kultur. Zgodnie z nimi wszelki „grzech” na dalekie lądy przywiózł biały człowiek a kolonizacja była jednym, wielkim złem. Tymczasem przyglądając się tematowi bliżej, widzimy Indian poświęcających ludzi w ofierze, czy Hindusów praktykujących zwyczaj sati. Spoglądając z kolei na poczynania kolonistów widzimy nie tylko wyzysk tubylczej ludności, ale też niesienie światła postępu, przejawiającego się m.in. w budowie kolei, czy wprowadzaniu bardziej cywilizowanego prawa. Więcej na ten temat rozwodzić się nie będę, gdyż temat kilkukrotnie był już dogłębnie omawiany na Racjonaliście.

Z powyższymi dogmatami wiąże się także przyznawanie zawsze racji, przez część ludzi mieniących się postępowcami, grupom ludzi niegdyś dyskryminowanym. Przejawami stosowania się do tego dogmatu w życiu społeczno-politycznym są np. akcja afirmacyjna, zwolnienia podatkowe dla Indian prowadzących kasyna w USA, czy parytety wyborcze dla kobiet. Tymczasem akcja afirmacyjna nie przynosi zamierzonych rezultatów, ulgi podatkowe dla jednej grupy stanowią dyskryminację innych, zaś ustalanie wymaganej liczby osób płci żeńskiej na listach wyborczych w rzeczywistości stwarza niepotrzebny podział na linii kobiety-mężczyźni  w polityce. Dogmatyzm „progresywistów” bierze jednak często górę nad zdrowym rozsądkiem.

Kolejny dogmat części ludzi mieniących się postępowcami, obecny zwłaszcza wśród tych wyraźnie lewicowej obediencji, wiąże się z usprawiedliwianiem lewicowych dyktatorów. Rzadziej ma to postać bezpośredniego negowania ich zbrodni, częściej ma to charakter tłumaczenia zachowań lewackich zamordystów poprzez odwoływanie się do sprawiedliwości dziejowej. Ludzie tak usprawiedliwiający lewicowy dyktat, nie zdają sobie jednak sprawy, że w podobny sposób można by również tłumaczyć zbrodnie prawicowych dyktatorów. Przykładowo, można by było usprawiedliwiać Mussoliniego tym, że działał tak a nie inaczej, ze względu na to, że Włosi, jako członkowie zwycięskiej koalicji z pierwszej wojny światowej, zostali niedostatecznie wynagrodzeni za swój wkład w zwycięstwo. Nikt o zdrowych zmysłach nie traktuje jednak poważnie takiego usprawiedliwienia dyktatury Duce. Czemu więc lewicowych tyranów miałoby się traktować inaczej?

Inny rodzaj dogmatów obecny w środowisku progresywistów bierze się ze zbyt wielkiego zaufania do tego, co kierowane jest przez państwo. Przykładowo, nawet wśród ludzi opowiadających się dość wyraźnie po stronie wolnego rynku, panuje przekonanie, że kultura miałaby spod działania tegoż rynku wyłączona i koniecznie dotowana przez państwo, bo inaczej nastąpiłby całkowity upadek tejże. Tymczasem doświadczenie Stanów Zjednoczonych uczy nas, że wcale nie jest potrzebne ministerstwo kultury i cała związana z nim biurokratyczna machina, by kultura się rozwijała. Tak więc pytanie jest co ma większą wartość: obserwacja, czy dogmatyczne stwierdzenie, że brak państwowego mecenatu to koniec kultury.

Na koniec tego eseju życzę wszystkim myślenia pozbawionego dogmatów. W szczególności ludziom uważających się za postępowców. Także sobie.