Wrogowie demokracji

Zatytułowałam mój esej „wrogowie demokracji” i zapewne część z Was natychmiast ujrzała twarze tych wrogów. Jedni zapewne zobaczyli Trumpa. Hm, no cóż… Jeśli on jest wrogiem demokracji, to kim był prezydent Obama z jego destrukcyjną polityką zagraniczną? To on ponosi 1% winy za arabską wiosnę i ISIS, resztę odpowiedzialności ponoszą rzecz pewna sami sprawcy i ich zapisana w Koranie ideologia. Ale ten 1% to i tak dużo…

Wielu czytelników zobaczyło po przeczytaniu tytułu „wrogowie demokracji” twarz posła Jarosława Kaczyńskiego. Rzeczywiście, jego działania wokół trybunału konstytucyjnego i – później sądu najwyższego – nie były przyjazne wobec demokracji. Trzeba było po prostu pozyskać odpowiednią większości i wtedy ewentualnie zmieniać organa konstytucyjne w odpowiednim trybie, a nie w trybie „ja poza trybem”.

Pytanie jednak, ilu z was zobaczyło znacznie poważniejszych wrogów demokracji, którzy nie odejdą tak szybko i łatwo w polityczny niebyt, jak uczynił to Obama i jak za jakiś czas uczynią liderzy PiSu?

Moim zdaniem największym współcześnie wrogiem demokracji jest osobnik (lub osobniczka), który naćpany neomarksistowską, postkolonialną i postmodernistyczną ideologią uważa, że trzeba zmienić ludność kraju, w którym się urodził na muzułmanów, najlepiej jeśli pełnokrwistych, czyli bardzo tożsamościowych, religijnych, nie cierpiących USA i Izraela na ten przykład. Liberalni muzułmanie takiego osobnika raczej nie ucieszą jako istoty zepsute humanizmem, za mało oryginalne w swej „inności”, która to przecież powinna być egzotyczna aż do bólu (od razu wspomniałam fotki z ISIS rozsyłane po twiterze).  

Wrogiem demokracji jest zideologizowany ojkofob, który nienawidzi własnego społeczeństwa i chce je wymienić, lub za wszelką cenę „wymieszać” z całym światem. To „wymieszać” wydaje mi się określeniem niesmacznym i rasistowskim, ale nie opisuję tu przecież swoich przekonań, a postawę neomarksistowskiego ojkofoba i islamofila.

Idealizowanie tego co obce i spotwornianie tego co bliskie, jednostronne niwelowanie granic własnego kraju, czy własnej unii krajów, jest bardzo groźne dla demokracji. Demokrację budują obywatele i ich dzieci, a nie obcy pozyskani przez zideologizowanych partyjniaków, pozyskani zupełnie bez troski o to, czy ci obcy chcą uszanować zastaną kulturę, czy chcą w niej żyć, czy też chcą ją zmienić za wszelką cenę, bo nią gardzą.

Postulaty przyjmowania migrantów nie mogą być głównymi postulatami rzeczywistych demokratów. Oni przecież rozstrzygać mają problemy społeczeństwa, które reprezentują, jako równi wyborcom przedstawiciele, a nie oderwani od wyborców pseudoaniołowie fanatycznie bezmyślnego otwierania się na świat bez możliwości choćby przymknięcia drzwi kraju w razie konieczności.

Przyjmowaniem migrantów powinny zajmować się urzędy wedle ściśle określonych zasad, których głównym kryterium jest ocena, na ile osoba ubiegająca się o stały pobyt kocha kulturę swojego nowego miejsca i na ile nadaje się do funkcjonowania w niej. Obywatelem powinno się zostawać na dwa sposoby – jako dziecko innych obywateli, lub jako osoba która ogromnie ceni kulturę swojego nowego upatrzonego miejsca i chce ją poznawać, nie chce zaś jej zmieniać na swoją modłę, zwłaszcza, jeśli przed tą modłą uprzednio ta osoba uciekła.

Każdy, kto czyni z migracji główny temat wyborów i swojej działalności politycznej nie jest bynajmniej dobrym demokratą. Jeszcze gorszym jest ten, który prewencyjnie cenzuruje krytykę napływowych groźnych idei, lub skłania media do udawania, że zło dokonane za sprawą obcych ideologii w ogóle nie miało miejsca. Nie za fajnym demokratą jest też ten, który obarcza swoich rodaków winą dziedziczoną przez wiele pokoleń, często winą podwójnie fikcyjną (w jaki sposób potomek brytyjskich robotników miałby odpowiadać za kolonizację Indii na przykład?) i każe im, jako wybrany w wyborach polityk, za te winy płacić.

Moda na ojkofobię i grzechy postkolonializmu wdziera się teraz do naszego kraju. Tak jak w żartach poltycznych sprzed wieków mamy obecnie dwa rodzaje polityków – jedni twierdzą, że Polska jest Chrystusem narodów, bogiem wśród krajów, drudzy zaś gardzą swoimi sąsiadami z klatki schodowej, swoim krajem i uważają, że powinniśmy bez mrugnięcia okiem naśladować mądrzejsze  kraje ościenne (nie mogą być głupsze w tej narracji, bo ich mieszkańcy nie są Grażynami i Januszami), najlepiej w ogóle nie myśląc, bo myślenie może tylko zaszkodzić takim głupcom jak my. No i właśnie te narodowe kompleksy sprawiają, że wkrótce opcję megalomańską zastąpi opcja ojkofobów. Żadna z tych opcji nie przysłuży się demokracji, choć na razie daleko im do popełniania błędów części elit Zachodu. Wkrótce, jako wyborcy, powinniśmy starać się skutecznie wyeliminować z życia politycznego obie te opcje. To się oczywiście nie uda, ale im więcej megalomanów i ojkofobów wyślemy na polityczną emeryturę, tym będzie lepiej dla Polski i Europy. Tym lepiej będzie dla demokracji, która buduje poprzez wspólnotę obywateli, a nie w ramach pokuty za wyimaginowane winy dziedziczone przez dziesiątki generacji. Nowi obywatele? Tak, jak najbardziej, ale jeśli chcą być obywatelami i potrafią nimi być. Ale nowi obywatele to nie powinien być temat żadnej kampanii wyborczej w demokratycznym kraju.