Torre del Greco

Torre del Greco to nadmorskie miasto w Kampanii. W 1631 roku zostało po raz kolejny już w swej historii zniszczone przez lawę Wezuwiusza. W 1699 roku mieszkańcy odkupili  prawa miejskie  za 106,000 dukatów od  markiza Monforte, i od tego czas miasto kwitło jako port i miasto rybackie.  Od tego czasu zaczęła się sława tego miejsca jako ośrodka połowu koralowców, przerabianych potem na ozdoby. Już w 1688 roku lokalny erudyta Francesco Balzano opublikował działo o historii miasta:   L’antica Ercolano, overo la Torre del Greco tolta all’obblio, w trzech tomach, dedykowane baronowi   Biagio Aldimari. W 1699 roku miasto dysponowało flotyllą 214 barek do połowów gąbek, korali i muszli[1]. Miasto słynęło także bogato zdobionych domów, a także z tego, ze mieszkańcy mogli je w ciągu roku odbudować. W 1707 roku pył wulkaniczny zabił setki osób w Torre del Greco, Scafati, Striano i Boscotrecase.

Il. 1. Widok Torre del Greco, obraz Aleksandra Iwanowa z połowy XIX w, vide: http://en.wikipedia.org/wiki/File:Alexander_Andrejewitsch_Iwanow_007.jpg
W połowie XVIII wieku miasto miało 12.000 mieszkańców, gł. Rodzin marynarzy łowiących koralowce. Tak jak jeszcze w XVI łowili czasem u wybrzeży Korsyki, tak w 1780 roku zapuszczali się już do wybrzeży Afryki. Swa bazę łowiecka założyli na skale wystającej z wody morskiej, oddalonej o 43 mile od wybrzeży państwa Berberów. Skałę ta nazywali Summo. W drugiej połowie XVIII wieku ok. 600 barek z ponad 4 tys. ludzi wyruszało w kwietniu na połowy i wracało przed zimą. Los Torre del Greco pokazuje wyraźnie wyższość wolnego handlu nad merkantylizmem. Gdy poławiacze koralowców  otrzymali  własną flagę,  kodeks i kompanię handlowa ich prosperity osłabło[2]. W Torre del Greco wyrabiano tez cieszące się doskonałą renomą brzytwy[3].
1794 wybuch Wezuwiusza zasypał centrum miasta 10-metrową warstwą lawy, mimo to je odbudowano, stąd miasto porównywano do Feniksa, a jego dewiza było: Post fata resurgo. Za panowania Joachima Murata Torre del Greco z jego 18.000 mieszkańców było największym po Neapolu i Foggia miastem kontynentalnej części Królestwa Neapolu. W 1861 miało już tylko nieco ponad 9 tys. mieszkańców. Do naszych czasów przetrwał tamtejszy XVII-wieczny kościół Św. Michała – San Michele i inny: Santa Croce, którego barokowa wieża została zmieciona przez lawę w 1794 roku.