Hitchens był niezwykłym facetem. „Śmiertelność” to sprawozdanie z wizyty w Tumorowie oraz odważne, choć pozornie tylko niewstrząśnięte spojrzenie w oczy własnej śmierci. Christopher ani przez chwilę nie wyrzeka się swoich poglądów, nie skomle ani nie użala nad sobą. Zamiast tego wciąż z właściwą sobie ironią oraz niezaprzeczalną klasą i erudycją kpi z żenujących zabobonów. W pewnym momencie żartuje nawet z medycyny alternatywnej i uśmiech mimowolnie maluje się na twarzy, kiedy pisarz prześmiewczo wypowiada się o fantastycznych właściwościach pestek brzoskwini lub otwieraniu czakramów w celu wypędzenia z ciała złowrogich mocy. Świadczy to nie tylko o nieopuszczającym Hitchensa poczuciu humoru i umiłowaniu prawdy, ale godnym pozazdroszczenia harcie ducha, z jakim facet stawia czoła własnej śmierci.Książka jest króciutka (do przetrawienia w jeden wieczór), ale naprawdę niezwykła. Smutna i melancholijna „Śmiertelność” to nie tylko świadectwo wierności swoim przekonaniom i ideałom oraz udana manifestacja myśli ateistycznej. Warto przeczytać, żeby uświadomić sobie pozorność błahych i spowszedniałych porzekadeł. Chodzi mianowicie o kontrowersyjną, lecz powtarzaną jak mantrę koncepcję, że to, co nie zabija, wzmacnia. Sam dawno przestałem wierzyć w wzmocnienie hartu ducha poprzez nieustające cierpienie i to nie tylko w kontekście osób śmiertelnie chorych. Pozwólcie, że swoją retorykę przekuję na politykę i gospodarkę, ponieważ w środowisku kapitalistów i wolnorynkowców dominuje szczególna wiara w ten idiotyczny truizm, a i sam Hitchens wielokrotnie się w tej materii wypowiadał. Kontrowersyjny i irytujący demagog pokroju Korwina – jak zresztą większość Polaków-cierpiętników – w dalszym ciągu wierzy w jakąś budującą, pokrzepiającą, szlachecką niemalże wartość cierpienia. Hitchens, zainspirowany Orwellem (nie wnikając w szczegóły odsyłam do jego biografii albo autorskich tekstów i esejów „I ślepy by dostrzegł”; „Na dnie w Paryżu i w Londynie”; „W hołdzie Katalonii”), wielokrotnie wyrzekał się przywdziewanej mu etykiety liberała i unikając niepotrzebnych nieporozumień – bez najmniejszego poczucia wstydu oraz, jak sam przyznawał, ku rozdrażnieniu swoich licznych oponentów – wielokrotnie określał się jako marksista i lewicujący socjaldemokrata.
[divider] [/divider]
Do czego piję? Rzeczą, która odróżniała Christophera od większości wolnomyślicieli i intelektualistów była niesamowita odwaga. Śmiała, nieulękła, nieustraszona oraz niesłabnąca pomimo śmiertelnej choroby gotowość na konfrontacje. Gotowość na obronę własnego zdania i wykpienia rzeczy, które wykpienia wymagają. Odkąd pamiętam Hitchens cenił intelektualną niezależność (gorąco zachęcam czytelnika do lektury fenomenalnego, lecz, niestety, nieprzetłumaczonego na język polski „Letters to a young Contrarian”) i sam był jej mężną reprezentacją. Powtarzając za Andrzejem Dominiczakiem, tłumaczem „Misjonarskiej miłości”: bez wątpienia chciał uczynić ten świat lepszym. Stąd, jak sądzę, do końca życia zacięcie bronił wartości, w które szczerze wierzył. Wypadałoby tu jednak poczynić pewną istotną uwagę: ponieważ Hitch był człowiekiem nauki oraz krzewicielem zdrowego rozsądku (żeby nie przesłodzić, niepozbawionym jednak zupełnie ludzkich przymiotów, które już tak godne pochwały nie były: zwyczajnej nienawiści, pyszałkowatości oraz częstego pijaństwa), filarem owej wiary nie była bynajmniej naiwna ufność „bez względu na wszystko”, a potrzebny, zdrowy sceptycyzm.
[divider] [/divider]
Christopher Hitchens nie miał nic wspólnego z pretensjonalnym, dętym i podniosłym mówcą przecedzonym przez kilkadziesiąt płatnych kursów retoryki, wskutek czego zawsze odnosiliśmy wrażenie, że mamy do czynienia z facetem z krwi i kości. „Created sick, commanded to be well” – w ten sposób Hitchens wielokrotnie obnażał niedoskonałości i produkcyjne defekty gatunku ludzkiego. Naszą tendencję do pobożnych życzonek, nasz nieuzasadniony gatunkowy egocentryzm czy wykształcony przez mity i kulturę sprzeciw wobec racji rozumu i wrodzonych, biologicznie zaprogramowanych instynktów. Warty wzmianki wydaje się fakt, że spośród wszystkich czterech jeźdźców to właśnie Christopher, przy wszystkich wadach i zaletach, swych upodobaniach i odrazach, wydawał się najbardziej ludzki.
[divider] [/divider]
Książkę, co nie powinno budzić najmniejszych wątpliwości, charakteryzuje cięte i gorliwe pióro (mówię zupełnie serio: styl autora na długo pozostanie niezrównany). Ze „Śmiertelności” nieustannie kipi żarzącą się pasja (Christopher, zupełnie jak ja, naprawdę kochał pisanie i słowo pisane), a właściwa autorowi nieoczywista i żartobliwa ironia jest najwyższej próby.
[divider] [/divider]
Hitch, Ty błyskotliwy draniu. Nie sądzę, że kiedykolwiek doczekamy się równie efektownych nokautów w debatach, w których tak śmiało uczestniczyłeś. I chociaż jeszcze za życia doczekałeś się mnóstwo popleczników i naśladowców, byłeś i pozostaniesz niepowtarzalny.
Ból- skandal czy błogosławieństwo? Postawy wobec bólu a ogólna wizja świata i człowieka (na przykładzie ateistów, buddystów i katolików) Sylwia Wojas Instytut…
Dostrzegam w naszym kraju pewną tendencję do zamierania dyskusji i polemiki między reprezentantami równych ideologii politycznych. Jako liberał i eks-konserwatysta jestem tym faktem dość zaniepokojony,…
[divider] [/divider] Uwielbiam herbatę, więc postanowiłem napisać o niej artykuł. Oczywiście nie będzie on wielowymiarową historią herbaty, gdyż musiałby zamienić się w książkę. Zdecyduję się…
Indie to kraj i cywilizacja zarazem, postrzegane są przez Zachód jako kraina baśni i mitów; w końcu hinduizm zakłada istnienie dziesiatków milionów bogów i demonów. …
Sceptyk i wolnomyśliciel, który ponad zadręczenie głuchych niebios prośbami przedkłada wartość naukowych dociekań.
23 Odpowiedzi na “Christopher Hitchens – „Śmiertelność”, spostrzeżenia na temat książki”
Hitchens był liberałem nawróconym z trockizmu. I sam o tym mowil. Na pewno nie był neoliberalem czyli wolnosciowcem jedynie pieniężnym. Ale liberalizm polega na wspieraniu interwencji przeciw dyktatorom i na uznaniu prymatu praw jednostki ponad religią i kulturą. He did that he did that. Lewicową propagandą niszczysz pan pamięć o tym wielkim człowieku i również wzorcowym liberale! Ten tekst uważam za skandal. Co lewica zrobila dla praw człowieka? Nic.
No Hitch nie był już zdecydowanie „lewakiem”. W sumie po części aby się od tego odciąć wyemigrował do USA, gdzie zresztą oficjalnie wspierał czasem Republikanów, jeśli chodzi o politykę zagraniczną USA. Tym niemniej reszta tego eseju jest bardzo ładna, a nawet wzruszająca.
Przykro mi, że w kontekście powyższych – jako spadkobierca myśli
Woltera – nie może Pan zaklasyfikować Hitcha w Pana ulubionej politycznej
szufladce. Chciałbym jednak wierzyć, że jest to Pańska ignorancja, a
nie zwykła nieuczciwość. Choć Hitch wielokrotnie odnosił się do
myśli Woltera, nigdy nie identyfikował się z nim w pełni.
W tekście nazwałem Hitcha demokratą. Czy to również jest Pańskim
zdaniem krzywdzące? Co do oglądu Christophera na ten ustrój – w
„Śmiertelności”, a konkretniej rozdziale VI, Hitch wypowiada się
następująco: „(…) I replied in the negative, saying that I had agreed
with some arguments put forward by the great man but didn’t owe any large
insight to him and found his contempt for democracy to be somewhat
off–putting.”
Ponieważ poprzedni post został zaakceptowany, a następnie usunięty pozwoliłem sobie ugrzecznić poniższy akapit:
W dodatku te „niszczysz Pan” – wiem, że to internet, ale sam wystawia Pan
sobie nienajlepsze świadectwo. Nie chcę uczyć Pana rzeczy, które powinni byli przekazać Panu rodzice, ale pewna kultura rozmowy byłaby mile widziana.
„Cierpienie nie ma sensu! Cierpienie nie uszlachetnia!”
To zdanie wypowiedział ksiądz Józef Tischner na krótko przed swoją śmiercią.
Dziesięć lat wcześniej.
.
Jest więc chyba pewnym zawłaszczeniem twierdzenie, że taka opinia to „manifestacja myśli ateistycznej”
Religijność i wiara w Boga to nie są postawy, które koniecznie idą ze sobą w parze.
Tischner był Jezusowcem, a Jezus (1) ewidentnie kontestował religijność i był (2) bardzo humanistyczny – w końcu jako jedyny z ludzi stał się człowiekiem z wyboru!
🙂
Według biblii stał się człowiekiem ale mice nadal miał boskie więc ściema trochę
Obraz wszechmocnego Boga, stwórcy wszechświata, który tak dalece solidaryzuje się z ludzką wspólnotą, że sam się staje jej częścią – trudno o potężniejszą manifestację idei humanizmu.
Dane mi było, niestety, obserwować śmierć kilku przedwojennych inteligentów, ateistów różnej zresztą orientacji politycznej. Odchodzili spokojnie, bez lęku i żalu, nie zwracali się ku religii ani wcześniej, ani tuż przed śmiercią. Ich ateizm ukształtował się jeszcze w okresie przedwojennym, w latach młodości.
Nie ma prostego schematu.
.
Biografie kilku znanych ateistów ujawniają inny przebieg kresu ich życia.
Wedle świadków np. Henryk Ibsen, Lew Landau albo H.G.Wells umierali w czarnej rozpaczy. Ten ostatni miał zostawić na ścianie przy swoim łóżku rysunki przedstawiające diabły.
Wiadomo z kolei, że byli i tacy ateiści, którzy „zwracali się ku religii”. Np. matematyk John von Neumann.
.
życie jest skomplikowane – nie ma sensu go na siłę upraszczać
NMysle ze Jacek Tabisz jest blisko prawdy o Hitchensie.
Jako student na Oxford University Christopher byl lewicujacy o czym sam mowil .Bylo to powszechne w Oxfordzie . Po emigracji do Ameryki zmienil poglady i popieral na ogol polityke partii Republikanskiej. Taka transformacja byla i jest dosc powszechna w USA.
Jest nawet takie powiedzenie : IF you are young and not Democrat you do not have heart.IF you are mature and not Republican you do not have brain.
Tlumaczenie: Jesli jestes mloy i nie czlonkiem partii Demokratycznej to nie masz serca. Jesli jestes dorosly i nie Republikaninem to nie masz mozgu (rozumu).
To dowcip ale oddajacy nieco transformacje mlodego Hitczensa z lewa na prawo.
Jego eseje mozna znalezc w zurnalu Vanity Fair .Byl on stalym korespondentem tego pisma (columnist).
Przykro mi, że w kontekście powyższych – jako spadkobierca myśli Woltera – nie może Pan zaklasyfikować Hitcha w Pana ulubionej politycznej szufladce. Chciałbym jednak wierzyć, że jest to Pańska ignorancja, a nie zwykła nieuczciwość. Choć Hitch wielokrotnie odnosił się do myśli Woltera, nigdy nie identyfikował się z nim w pełni.
W tekście nazwałem Hitcha demokratą. Czy to również jest Pańskim zdaniem krzywdzące? Co do oglądu Christophera na ten ustrój – w „Śmiertelności”, a konkretniej rozdziale VI, Hitch wypowiada się następująco: „(…) I replied in the negative, saying that I had agreed with some arguments put forward by the great man but didn’t owe any large insight to him and found his contempt for democracy to be somewhat off–putting.”
W dodatku te „niszczysz Pan” – wiem, że to internet, ale sam wystawia Pan sobie świadectwo. Nie chcę uczyć Pana rzeczy, które powinni byli przekazać Panu rodzice, ale pewna kultura rozmowy byłaby mile widziana.
Uznał Pan mój tekst za skandal, ponieważ uznałem Hitchensa za lewicującego marksistę. W odpowiedzi na zarzuty przytoczyłem więc słowa samego publicysty, które dowodzą, że moje stwierdzenie nie było wyssane z palca. W pierwszym z nich facet odcina się od etykiety liberała, uznając ją za obrazę. W drugim, całkiem aktualnym, dość wymownie deklaruje swoje sympatie wobec marksizmu:
„…slightly misleading introduction to someone who may no longer be a socialist, but still vibbrates to marxism.”
Wystarczy pogooglować. Oto inne wypowiedzi:
„I still think like a Marxist in many ways. I think the materialist conception of history is valid. I consider myself a very conservative Marxist” – 2010, The New York Times.
„I am no longer a socialist, but I still am a Marxist” – Pennsylvania 2006.
I Am no longer socialist
to wystarczy by przejść na liberalizm. Są bowiem tylko dwa rodzaje progresywizmu głupi lewicowy i indywidualistyczny liberalny. We wszystkich istotnych kwestiach mówi jak liberał nawet jeśli dystansuje się od tego słowa. Ot dojrzał i zmądrzał życzę ci tego samego
Hitchens był liberałem nawróconym z trockizmu. I sam o tym mowil. Na pewno nie był neoliberalem czyli wolnosciowcem jedynie pieniężnym. Ale liberalizm polega na wspieraniu interwencji przeciw dyktatorom i na uznaniu prymatu praw jednostki ponad religią i kulturą. He did that he did that. Lewicową propagandą niszczysz pan pamięć o tym wielkim człowieku i również wzorcowym liberale! Ten tekst uważam za skandal. Co lewica zrobila dla praw człowieka? Nic.
Robienie z niego lewaka jest obraźliwe. Christopher byl znienawidzony przez tych co pozostali lewakami za swoją liberalną ewolucję światopoglądu
No Hitch nie był już zdecydowanie „lewakiem”. W sumie po części aby się od tego odciąć wyemigrował do USA, gdzie zresztą oficjalnie wspierał czasem Republikanów, jeśli chodzi o politykę zagraniczną USA. Tym niemniej reszta tego eseju jest bardzo ładna, a nawet wzruszająca.
Trudno sobie wyobrazić lepszego liberała niż Hitch to niemal Voltaire naszych czasów
Proszę koniecznie rzucić okiem na poniższe wypowiedzi:
https://www.youtube.com/watch?v=zMTupcRri-c
Naturalnie teraz się Pan wyprze, uznając oświadczenie Hitchens’a uzna za
zdezaktualizowane, więc podrzucam kolejny załącznik:
https://www.youtube.com/watch?v=mfix_e1QnbM
Przykro mi, że w kontekście powyższych – jako spadkobierca myśli
Woltera – nie może Pan zaklasyfikować Hitcha w Pana ulubionej politycznej
szufladce. Chciałbym jednak wierzyć, że jest to Pańska ignorancja, a
nie zwykła nieuczciwość. Choć Hitch wielokrotnie odnosił się do
myśli Woltera, nigdy nie identyfikował się z nim w pełni.
W tekście nazwałem Hitcha demokratą. Czy to również jest Pańskim
zdaniem krzywdzące? Co do oglądu Christophera na ten ustrój – w
„Śmiertelności”, a konkretniej rozdziale VI, Hitch wypowiada się
następująco: „(…) I replied in the negative, saying that I had agreed
with some arguments put forward by the great man but didn’t owe any large
insight to him and found his contempt for democracy to be somewhat
off–putting.”
Ponieważ poprzedni post został zaakceptowany, a następnie usunięty pozwoliłem sobie ugrzecznić poniższy akapit:
W dodatku te „niszczysz Pan” – wiem, że to internet, ale sam wystawia Pan
sobie nienajlepsze świadectwo. Nie chcę uczyć Pana rzeczy, które powinni byli przekazać Panu rodzice, ale pewna kultura rozmowy byłaby mile widziana.
Dobrze że pan ugrzecznił teraz w ogóle czytam zamiast kasować
„chart ducha”
🙂
Dobrze ze nie dalmatyńczyk ducha hehe
„Cierpienie nie ma sensu! Cierpienie nie uszlachetnia!”
To zdanie wypowiedział ksiądz Józef Tischner na krótko przed swoją śmiercią.
Dziesięć lat wcześniej.
.
Jest więc chyba pewnym zawłaszczeniem twierdzenie, że taka opinia to „manifestacja myśli ateistycznej”
Oczywiście, że cierpienie nie uszlachetnia. Praktycznie cywilizacja polega na tym, żeby redukować cierpienie. Od chorób i bólu, poprzez głód, biedę, …
Opowieści o uszlachetniającym cierpieniu to powiastka dla uciemiężonych ludzi, żeby się nie buntowali.
Cóż nie na darmo dla ojca rydzyka Tischner to żydowski ateista z GW…
A dla pana Rydzyk to wyrocznia?
dla mnie nie
Co ten fanatyk może wiedzieć o ateizmie…
Nie ale przypuszczam że jest bardziej religijny niż Tischner który był najpierw humanistą a potem jezusowcem
Religijność i wiara w Boga to nie są postawy, które koniecznie idą ze sobą w parze.
Tischner był Jezusowcem, a Jezus (1) ewidentnie kontestował religijność i był (2) bardzo humanistyczny – w końcu jako jedyny z ludzi stał się człowiekiem z wyboru!
🙂
Według biblii stał się człowiekiem ale mice nadal miał boskie więc ściema trochę
Obraz wszechmocnego Boga, stwórcy wszechświata, który tak dalece solidaryzuje się z ludzką wspólnotą, że sam się staje jej częścią – trudno o potężniejszą manifestację idei humanizmu.
Dane mi było, niestety, obserwować śmierć kilku przedwojennych inteligentów, ateistów różnej zresztą orientacji politycznej. Odchodzili spokojnie, bez lęku i żalu, nie zwracali się ku religii ani wcześniej, ani tuż przed śmiercią. Ich ateizm ukształtował się jeszcze w okresie przedwojennym, w latach młodości.
Nie ma prostego schematu.
.
Biografie kilku znanych ateistów ujawniają inny przebieg kresu ich życia.
Wedle świadków np. Henryk Ibsen, Lew Landau albo H.G.Wells umierali w czarnej rozpaczy. Ten ostatni miał zostawić na ścianie przy swoim łóżku rysunki przedstawiające diabły.
Wiadomo z kolei, że byli i tacy ateiści, którzy „zwracali się ku religii”. Np. matematyk John von Neumann.
.
życie jest skomplikowane – nie ma sensu go na siłę upraszczać
NMysle ze Jacek Tabisz jest blisko prawdy o Hitchensie.
Jako student na Oxford University Christopher byl lewicujacy o czym sam mowil .Bylo to powszechne w Oxfordzie . Po emigracji do Ameryki zmienil poglady i popieral na ogol polityke partii Republikanskiej. Taka transformacja byla i jest dosc powszechna w USA.
Jest nawet takie powiedzenie : IF you are young and not Democrat you do not have heart.IF you are mature and not Republican you do not have brain.
Tlumaczenie: Jesli jestes mloy i nie czlonkiem partii Demokratycznej to nie masz serca. Jesli jestes dorosly i nie Republikaninem to nie masz mozgu (rozumu).
To dowcip ale oddajacy nieco transformacje mlodego Hitczensa z lewa na prawo.
Jego eseje mozna znalezc w zurnalu Vanity Fair .Byl on stalym korespondentem tego pisma (columnist).
Proszę także rzucić okiem na poniższe wypowiedzi:
https://www.youtube.com/watch?v=zMTupcRri-c
Naturalnie teraz się Pan wyprze i uzna oświadczenie Hitchens’a za zdezaktualizowane, więc podrzucam kolejny załącznik:
https://www.youtube.com/watch?v=mfix_e1QnbM
Przykro mi, że w kontekście powyższych – jako spadkobierca myśli Woltera – nie może Pan zaklasyfikować Hitcha w Pana ulubionej politycznej szufladce. Chciałbym jednak wierzyć, że jest to Pańska ignorancja, a nie zwykła nieuczciwość. Choć Hitch wielokrotnie odnosił się do myśli Woltera, nigdy nie identyfikował się z nim w pełni.
W tekście nazwałem Hitcha demokratą. Czy to również jest Pańskim zdaniem krzywdzące? Co do oglądu Christophera na ten ustrój – w „Śmiertelności”, a konkretniej rozdziale VI, Hitch wypowiada się następująco: „(…) I replied in the negative, saying that I had agreed with some arguments put forward by the great man but didn’t owe any large insight to him and found his contempt for democracy to be somewhat off–putting.”
W dodatku te „niszczysz Pan” – wiem, że to internet, ale sam wystawia Pan sobie świadectwo. Nie chcę uczyć Pana rzeczy, które powinni byli przekazać Panu rodzice, ale pewna kultura rozmowy byłaby mile widziana.
O co panu chodzi? Po prostu uważam że H jest liberałem i tyle. Kiedyś był lewakiem ale mu przeszło
Uznał Pan mój tekst za skandal, ponieważ uznałem Hitchensa za lewicującego marksistę. W odpowiedzi na zarzuty przytoczyłem więc słowa samego publicysty, które dowodzą, że moje stwierdzenie nie było wyssane z palca. W pierwszym z nich facet odcina się od etykiety liberała, uznając ją za obrazę. W drugim, całkiem aktualnym, dość wymownie deklaruje swoje sympatie wobec marksizmu:
„…slightly misleading introduction to someone who may no longer be a socialist, but still vibbrates to marxism.”
Wystarczy pogooglować. Oto inne wypowiedzi:
„I still think like a Marxist in many ways. I think the materialist conception of history is valid. I consider myself a very conservative Marxist” – 2010, The New York Times.
„I am no longer a socialist, but I still am a Marxist” – Pennsylvania 2006.
Doprawdy wzorowy liberał.
I Am no longer socialist
to wystarczy by przejść na liberalizm. Są bowiem tylko dwa rodzaje progresywizmu głupi lewicowy i indywidualistyczny liberalny. We wszystkich istotnych kwestiach mówi jak liberał nawet jeśli dystansuje się od tego słowa. Ot dojrzał i zmądrzał życzę ci tego samego