Dogmatyczny pacyfizm to idiotyzm

Przy pierwszym spojrzeniu pacyfizm wydaje się bardzo fajny. Tyle było niepotrzebnych wojen rozpętanych z powodu ambicji rządów, tak wspaniały był ten Bertrand Russell zwolniony z uniwerku za pacyfizm w czasie wojny! Jednak bardzo często pacyfizm to tylko element mniej sympatycznych ideologii. Na przykład kwakrzy albo żydowscy ortodoksi są zwolnieni od służby wojskowej ponieważ to się nie zgadza z ich religią. Czyli świecki żyd ginie od kul Araba, a pejsaty nie. Czy to jest ok? Kwakr Dickinson chciał skłonić II Kongres Kontynentalny w 1776 roku do ugody w Jerzym III który chciał ukarać kongresmenów śmiercią. John Adams wytknął mu religijną nieobiektywność. Z chrześcijaństwem w teorii też się wojna niby nie zgadza, choć cholera wie, bo Jezus mówił i o mieczu i o tym by modlić się za wrogów, ale wojny są niestety trwałym elementem życia. Bomby atomowe nieco przyhamowały władców, którzy boją się bardziej wojny niż kiedyś, ale nadal się zdarzają. Podczas wojny męty wypływają, wojna jest jak saturnalia. Księgi religijne są pełne sprzeczności. Czy ojciec Gabriel z „Misji” miał rację? Czy był tylko idiotą. Jeśli opór miał szanse wtedy był idiotą.

Pacyfizm łaczył się zwykle w ostatnim stuleciu z socjalizmem czyli komunizmem. Jest to ta sama ideologia. Zaczęto je różnicować, bo socjaliści nie uważali, że podlegają Leninowi c’est tout. W czasie I wojny światowej socjaliści uważali, że I wojna nie jest o Sarajewo, lecz o wybicie klasy robotniczej, dlatego byli często pacyfistami. Jednak ostatecznie wojnę poparła lewica i w UK i w Niemczech i we Francji. Jedynie w Rosji się postawili carom i spowodowali klęskę Romanowów. W czasie II wojny światowej pacyfiści sparaliżowali obronę Holandii i częściowo Francji. Można zrozumieć pacyfistów szwedzkich, którzy wysługując się i Berlinowi i Londynowi utrzymali swój kraj z dala od wojny, ale co począć z pacyfistami, którzy wprost zachęcają do nie walczenia, lub sabotują obronę? I w końcu czy Hitler był zbawcą pacyfizmu? Pacyfizm sprowadza się w praktyce do zasady; ja nie walczę, niech inni walczą. Jest więc nierozróżnialny od cynizmu/tchórzostwa. W przypadku międzynarodowego komunizmu, który wpłynął na sabotowanie obrony Francji w 1940 roku i Rosji w 1917 roku, chodziło tu przecież nie tyle o pokój, lecz o zachowanie sił klasy robotniczej na mordowanie prawdziwego wroga – burżuazji. Czy pacyfistyczne protesty wobec wojny wietnamskiej uczyniły świat lepszym? Amerykanie nie chcieli tej wojny, rząd zaczął ją mimo to, jak wtedy gdy Aznar wysłał Hiszpanów do Iraku, choć chciało tego 4% społeczeństwa. Nie chcieli, więc zmusili rządy do wyjścia. OK ale co w tym chwalebnego? Nic. Akurat pacyfizm nie należy do zasług pokolenia 68. Przyczynił się tylko do chaosu etycznego.

Oczywiście nie należy walczyć do końca, jeśli nie ma żadnych szans. W książce Hellera „Paragraf 22” jest stary Włoch, który cieszy się, że armia włoska jest słaba, i Włochy krótko walczą. Tak, ale tu kluczowe jest co innego; jaka będzie polityka zaborcy. Ani Niemcy, ani alianci nie eksterminowali Włochów. Niemcy zabijali ich tylko w pojedynczych setkach, alianci najwyżej omyłkowo. Wtedy cel pacyfizmu jakoś wygląda. Ale przecież NIE WIEMY co zrobi okupant. Na czym pacyfiści opierają swoje założenia w tej kwestii? Na historii? Japończycy byli mili dla Rosjan w 1905 roku, a Koreańczyków mordowali jak się tylko dało w 1911, podobnie Chińczyków w 1937. Historia niczego nie uczy niestety. Na stereotypach? Niemcy to ludzki naród, nie są to Rosjanie, którzy mordowali i deptali ludzką godność przez cały czas od Rurykowiczów do Putina, a jednak… Pacyfizm to słabość umysłu, to wymówka na tchórzostwo. Pacyfista kocha ludzkość, ale ma w nosie konkretnych ludzi. Bertrand Russell chciał jednostronnego rozbrojenia Zachodu wobec cold war, dlatego słusznie nazywano go najmądrzejszym idiotą Wielkiej Brytanii. Czym innym jest słuszny sprzeciw wobec religii usprawiedliwiającej wojny (Niemcom grano przed I wojną obok Bayerischer Defiliermarsch, hymn: „Gott tief im Herz”), a czym innym idiotyzm jednostronnego nastawienia policzka, gdy z naprzeciwka nadbiega pancerna pięść nienawiści. O pokoju i wojnie musi decydować humanitarna, etyczna i militarna kalkulacja, a nie pacyfistyczny dogmat.

Bardzo źle się stało, że Putin wie, iż tylko 20% Niemców i Czechów, i nieco większy procent Francuzów zamierzałoby z nim walczyć w ramach konfliktu NATO-Rosja. Pacyfizm ma czasem wiele wspólnego ze zdrowym rozsądkiem, ale nie jest – wbrew ideałom lewicy – żadną cnotą samodzielną, więc nie powinien być wymówką. Nikt normalny wojny nie chce, ale kto normalny zgodzi się na eksterminację swojego narodu, miast odparcia wroga, jeśli się to da zrobić. Mała Finlandia nakopała Ruskim do gaci w 1940 roku. Często pacyfizm oznacza obojętność na los ludzi zabijanych przez tyranów typu Hussein czy Kaddafi w czasie „pokoju”. Nota bene komunizm wojenny był ustrojem Lenina; pokój i wojna są czasem tym samym, a nawet jeśli nie są to pokój może zabijać więcej i częściej niż wojna. Pokój w takich warunkach rozzuchwala tyranów, jak Hitlera w 1938 roku. Cywile znikają bez huku armat, ale śmierć to śmierć…

W 1939 Amerykanin Lindbergh uważał, że Europa powinna zabijać się sama, co zgrabnie łączył z pacyfizmem i sympatiami dla Hitlera. Dziś to Europa może sobie być pacyfistyczna bo bronią jej USA. Jednak jak przytomnie zauważył jeden gość w „GW”; gdyby USA nie istniały bylibyśmy zdani na miłosierdzie IS, Chin i Putina, czyli w sumie musielibyśmy walczyć mimo pacyfizmu.