Granica

Ostatnio środowiska artystyczne, a już zwłaszcza teatralne obrały sobie za cel poruszanie tematów, w których obowiązkowe są słowa: morze, podróż, granica. Również współcześni kompozytorzy często w swoich utworach bulgoczą i przekraczają lub nie granice. Ma się wrażenie, że sztuka zamarła i kręci się wokół jednego tematu, który z jednej strony jest empatyczny, lecz z drugiej płytki i bardzo w swej modnej seryjności powtarzalny.

Postanowiłem ulec tej modzie, ale w inny sposób:

Granica

Kiedyś to widziałaś. W ciszy płonie Słońce
na nim czas w dzień płynie swym dialektem żywych,
którym śnią nieliczni, lecz także jedyni:
lud co może zdobić swoje myśli końcem.

Kiedyś to widziałaś. Teraz dalej okiem
sięgasz w chłodną przestrzeń. Wiesz, że czas się mieni
w pustce oraz gwieździe. Czemu zatem liczyć
światła złote wyspy skoro przepaść płonie?

A z przepaścią wszystko łączy się w swym locie
już unicestwione samym swoim pędem,
już zebrane w czerni bezdrożnym rozdrożem.

Rzekłaś mi więc teraz – Po co patrzysz w powiew
nuklearnych błysków skoro możesz więcej?
Noc to nie granica lecz przy portach morze.

 

Natomiast tym, o których piszą modnie i „prograntowo” artyści życzę czegoś innego niż ci łowcy swojskiej, płatnej i szytej na urzędniczą miarę sławy. Molestowanym przez modę i twórczo – grantowy obowiązek życzę mojego morza, mojej podróży i wspomnianej przeze mnie granicy. Życzę, aby umieli oni budować w swoich krajach, aby odrzucili ciemnotę świętych wersetów i spojrzeli w gwiazdy, szukając granic nieba, a nie ucieczki przed samymi sobą. Gdyby wiarę, która każe niektórym być męczennikiem dla uśmiercenia innych, zamienić na szał rzeczywistej podróży i rzeczywistego odkrywania, pierwsza międzygwiezdna rakieta lecąca z planety Ziemia nazywałaby się Aisza.

Ps.: Z uwagi na swoją metaliczną matematyczność dźwięk klawesynu kojarzy mi się z kosmosem. A może to kwestia lecącej przez kosmos płyty z nagraniem (między innymi) Bacha?

[youtube youtubeurl=”S3E107GVRbk” ][/youtube]