Moje 5 groszy w sprawie prof. Hartmana i tak zwanej afery kazirodczej.

Postanowiłem wtrącić kilka słów w sprawie, którą gorączkowano się prawie we wszystkich możliwych mediach.  Mianowicie wpisem prof. Hartmana na temat kazirodztwa, a który to miał być zaproszeniem do debaty o tym dość trudnym i kontrowersyjnym temacie. Niestety w naszym kraju trudne tematy są intelektualnie co dla niektórych za trudne. Od razu na wstępie zaznaczam, że nie jestem zwolennikiem legalizacji kazirodztwa, a jedynie zwolennikiem uczciwej intelektualnie debaty, nawet na trudne tematy. Zaś w naszym kraju media, jak i elity polityczne zachowują się jak guwernantka ze znakomitego filmu „Tajemniczy ogród” Agnieszki Holland. Maggie Smith grająca postać guwernantki zwanej panią Medlock, można w dużym uproszczeniu, oskarżyć o więzienie syna Lorda, Dickona, który jest w jej mniemaniu, chorowitym dzieckiem. Okna pokoju tegoż chłopca są zabite deskami, pokój nigdy nie był wietrzony w obawie o zdrowie chłopca, a także Dickon nigdy nie opuszczał swojego pokoju. Zresztą niepełnosprawność chłopca jak i brak kontaktu z innymi dziećmi oraz ogólna atmosfera, były najprawdopodobniej przyczyną jego częstych napadów histerii, które zaś były brane przez guwernantkę za objaw nasilania się choroby chłopca. Takie błędne koło. Chłopiec z pewnością do końca swych dni byłby mieszkańcem ciemnego i ponurego pokoju, gdyby nie przybycie jego kuzynki Mary Lennox, która to w Indiach straciła rodziców. Pani Medlock skutecznie udaremniała wszelkie próby kontaktu chłopca z kuzynką. Jednak Mary nie poddawała się i jednym z jej kroków było przewietrzenie pokoju Dickona. W tym celu wraz z Colinem – chłopiec który był stajennym u Lorda Cravena – wyrwali dechy, które odcinały małego lorda od świata zewnętrznego. Nie obyło się bez protestów Dickona, a i Mary nieraz się oberwało od guwernantki.

Dlaczego wspominam o tym filmie? – Oczywiście w dużym skrócie i uproszczeniu. Dlatego, iż sytuacja z prof. Hartmanem przypomina mi do pewnego stopnia sytuację małej Mary. Prof. Hartman jak Mary do pokoju Dickona, próbował wpuścić do naszej przestrzeni publicznej świeży powiew powietrza, trochę światła. Wszelkie tabu i niemożność dyskutowania o nich są jak te dechy blokujące możliwość otwarcia okien na świat. Nie dość, że nie ma świeżego powietrza to panuje ciemność i zaduch. Zaś zwykły człowiek jest jak Dickon, kontrolowany dla swojego dobra przez panią Medlock. Niechlubną rolę guwernantki pełnią niestety wszyscy ci, którzy atakują prof. Hartmana  bez próby zrozumienia, czy podjęcia uczciwie intelektualnej debaty. Muszą wśród nas być ludzie pokroju małej Mary, inaczej nasz kraj zmieni się w pokój Dickona, a mieszkańcy tegoż kraju staną sie małymi rozhisteryzowanymi lordami, którzy na każdy trudny temat będą reagować agresją nie zaś podejmowaniem intelektualnie uczciwe debaty, a każdy powiew świeżego powietrza i każdy promyk słońca jako niebywałe zagrożenie dla zdrowia publicznego, coś w rodzaju bakterii, które niby miały zabić Dickona. Jednak mały lord wychodzi za sprawą kuzynki na światło słoneczne, zażywa świeżego powietrza przy tym nie schodząc z tego świata. Wręcz przeciwnie, chłopiec odzyskuje zdrowie, nawet zaczyna samodzielnie chodzić. Życzyłbym sobie tego samego dla naszego kraju, dla naszych małych Dickonów więzionych przez guwernantki, by znaleźli kogoś kto będzie dla nich taką małą Mary. By zaczęli chodzi o własnych siłach, by nie bali się światła i świeżego powiewu powietrza. Guwernantki będą histeryzować, zastraszać, atakować. Tego należy się spodziewać po kimś kto traci władzę nad drugim człowiekiem, i nie należy się tym przejmować. Cała ta sprawa tylko obnażyła prawdę o naszym kraju, zresztą nie pierwszy raz. Żyjemy w zamkniętym pokoju przez guwernantkę, a nadmiar złego sami stajemy się dla siebie guwernantkami. Niby to uchylamy nieco okna na świat, by zaraz je zatrzasnąć gdy tylko słyszymy kroki pani Medlock na schodach w korytarzu.

Panie profesorze, życzę panu by nie dał się złamać jak nie dała się złamać pani Medlock, mała Mary. Panie profesorze, chciałbym żeby był pan nadal dla nas taką małą Mary, by był pan dla nas Sokratesem. By pobudzał nas pan do myślenia także o trudnych tematach. Debaty są nam potrzebny choćby po to by uczyły nas rzeczowo dyskutować, argumentować i rozumieć dlaczego z czymś się zgadzamy lub nie, by były to świadome procesy nie zaś bezrefleksyjne powtarzanie za autorytetem.

Chciałbym jeszcze na koniec poruszyć jedną kwestię. W mojej ulubionej telewizji internetowej Racjonalista.TV, została wyemitowana dyskusja między panem Jackiem Tabiszem a panem Andrzejem Dominiczakiem na temat całej tej afery wokół prof. Hartmana. Ogólnie nie mam zastrzeżeń do dyskusji jako całości, a obu panów bardzo sobie cenię. Jest jednak pewna rzecz, która mnie skłoniła do refleksji i do napisania tegoż wpisu. Pan Jacek Tabisz użył argumentu, który w moim mniemaniu jest bardzo słabym argumentem. Powoływanie się na argument z przemocy, jako ten który ma zdyskwalifikować relacje kazirodcze między rodzeństwem, bo o takie chodzi, jak już napisałem jest słabym argumentem. Rozumie, że może taka sytuacja nastąpić, tzn. przemocowa, gdzie jedna ze stron jest ofiarą a druga katem. Potępiam takie relacje i uważam, że należy ścigać z całą surowością sprawców przemocy. Jednak poprzestałbym na argumentach genetycznych. One są jak najbardziej w mojej ocenie trafne. Argument z przemocy no niestety jest słaby, gdyż po pierwsze, sprowadzanie każdej relacji kazirodczej z założenia do opartej o  przemoc, odbiera tym ludziom  prawo do przeżywania prawdziwych uczuć takich jak miłość, troska, a wpycha w role kata lub ofiary niezależnie od tego czy dane osoby łączą relacje przemocowe czy też nie. Po drugie, jest wiele rodzinnych relacji nie kazirodczych a noszących znamiona przemocowych, np. manipulowanie partnerem, zdrady, przemoc w rodzinie, jednak ściga się i kara osoby które są sprawcami, przy jednoczesnym braku penalizacji, czy też zakazu wiązania się ludzi w pary, tylko dlatego że zdarzają się w takich układach sytuacje przemocowe. Wyobraźmy sobie sytuację, że ktoś postanawia iż od dnia jutrzejszego nikt z nikim nie może się wiązać. Nie ważne jest to czy się kochają czy nie, nie ważne jest to czy są tej samej płci czy odmiennej, nie ważne jest to czy są ze sobą spokrewnieni czy też nie, po prostu nie mogą się wiązać ze sobą, a argument brzmi: to dla waszego dobra, gdyż w związkach występują przypadki przemocy, a kobieta czy mężczyzna wchodzący w związek nie jest w stanie ocenić swojego partnera, wiedzieć wszystko o nim, jaki on jest, a po ślubie wychodzą przykre fakty o partnerze, że jest alkoholikiem, jest agresywnym człowiekiem, a kobiety nieraz tkwią przy partnerze niczym zakładnik dotknięty syndromem sztokholmskim. Dla mnie argument z przemocy wciska chcąc nie chcą ludzi z góry w role kata lub ofiary bez pytania ich o zdanie, bez pytania o uczucia ich łączące. Dlaczego nie pójść dalej i nie zakazać wszystkim ludziom jeździć samochodami. Dlaczego nie? Przecież zdarzają się ludzie za kierownicą nie odpowiedzialni, jeżdżący brawurowo, pod wpływem alkoholu. Jak mamy rozpoznać takiego kierowcę, który będzie na drodze zachowywał się odpowiedzialnie, a który nie? Przecież to też dla dobra potencjalnych ofiar nieodpowiedzialnych kierowców, dla ochrony nas samy przed nami samymi, dla naszego dobra. Czyż rodziny nie cierpią po utracie bliskiej osoby, która to zginęła w wypadku? Czyż nie jest to pewna forma przemocy?

Nie żebym kwestionował zasadność argumentu z przemocy, ale nie można go z założenia odgórnie, tak na wszelki wypadek wytaczać przeciwko każdemu kto nam się nie podoba. Z założenia, tak na wszelki wypadek można wszystkiego ludziom zakazać dla ich dobra. Zakazać ludziom rozmnażać się, bo są tacy między nami co stosują przemoc wobec dzieci, a nawet dopuszczają się dzieciobójstwa. Dlaczego nie? Przecież są realne ofiary przemocy w rodzinie. Czyżby nie warto było chronić dzieci przed przemocą? A jak rozpoznać parę która dopuści się przemocy wobec dzieci, a która nie? Dlaczego nie iść na całość? Argument z przemocy musi trafiać precyzyjnie w cel, nie zaś razić na oślep. Sprawcy rzeczywistej przemocy muszą za nią odpowiedzieć, nie zaś domniemani sprawcy, którzy by byli karania tak na wszelki wypadek, gdyż to może spowodować cierpienie ludzi wciskanych w pewne role na siłę, wiktymizując na siłę, wmawiając że są ofiarami przemocy, manipulacji, a przede wszystkim odbieramy im wolność osobistą decydując za nich, wiedząc lepiej co myślą i czują.

Pozdrawiam.