Razem i osobno

Wygląda na to, że lewica rusza do walki razem i osobno. Co chwilę ewentualni wyborcy są zniechęcani do niej różnymi „aktami strzelistymi”. Na przykład Grzegorz Napieralski, który odchodzi z SLD gdy ta go „ułaskawia”.

Oczywiście nie twierdzę, że nie istnieją racjonalne przyczyny sprzyjające porzucaniu SLD. Jak najbardziej istnieją. Dla mnie, jako dla bezpartyjnego nielewicowca nie są zbyt istotnie niezbyt lewicowe poczynania gospodarcze SLD u sterów władzy, natomiast zniechęca mnie ogromnie klejenie się do PiS części liderów tej partii i przez to wyraźne sugerowanie, że świeckość oraz równość nie są dla nich istotne.

Rozumiem doskonale, że można chcieć porzucić SLD. Ale dlaczego akurat w momencie, kiedy nadchodzi „ułaskawienie”? Jak widzą to wyborcy? Oczywiście jest to przykład skrajnego pieniactwa, szkodzący zarówno Napieralskiemu, jak i SLD, jak i lewicy jako takiej, bo gdy ktoś patrzy z zewnątrz, wrzuca często wszystkich do jednego worka.

Wyborca niezbyt często ma chęć i ochotę by wnikać w niuanse, doszukiwać się sedna sporów etc. Widzi tylko ostateczny efekt, który jest bardzo zniechęcający. Ale gdy jakiś ambitniejszy wyborca chce jednak wniknąć głębiej w tożsamość lewicowych ugrupowań, czeka go kolejny kubełek zimnej wody. Są nim lewicowe spory, czyli dzielenie skóry na niedźwiedziu władzy, gdy nawet nie posiada się cienia strzelby myśliwskiej (to tylko metafora, lubię zwierzęta).

Dziś o poranku powitały mnie na fejsie wpisy sympatyków Razem sekujących szanowanego przeze mnie działacza Zielonych. Był chyba za mało entuzjastyczny, zarzucono mu też, że czepia się tego, iż w razie współpracy Zieloni – Razem ekolodzy będą mieli słabe miejsca na listach.

Patrzę w inną stronę. Znajomy z SLD tłumaczy mi swój gniew na ludzi, w tym również na mnie. Otóż, jego zdaniem, SLD nie powinno być kojarzone z liderami. SLD to ludzie, to mnóstwo ludzi. Nie należy ich nazywać „ludźmi Millera”, czy „ludźmi Ogórek”. Lewica to ruch, to zjawisko, nie jest istotne, kto i dlaczego reprezentuje ją w sejmie. „Lewicowość jest w sercach”.

No cóż, choć zdarza mi się czasem wypić trochę piwa, to jednak nigdy nie bywam pijany. Odpowiadam zatem. „SLD jest partią polityczną, więc jak rozumiesz ową „lewicowość w sercach, a nie w sejmie””.

Spoglądam więc dalej. Trwa nadal kłótnia pod artykułem prof. Hartmana, gdzie ów mocno nalegał na przyjęcie wyciągniętej ręki jednoczącej się lewicy przez Razem. Profesor jest hejtowany, ale i tak powinien się cieszyć, bo na przykład pod artykułem informującym o odejściu Napieralskiego z SLD pojawiły się komentarze (nieliczne zresztą) typu: „kim jest Napieralski?”, „kogo to obchodzi?”, „po co o tym piszecie”… Dla polityka ostry hejt jest jednak lepszy od zapomnienia.

Wielu działaczy lewicowych wierzy, iż po straszliwych rządach PiS przyjdzie czas lewicy. Że ludzie będą mieli dość i zaczną myśleć lewicowo. Z uwagi na tą nadzieję, niektórzy nawet wspierają PiS, co nazwałem w jednym z artykułów „strategią imbecyla”. Oczywiście wsparcie dla PiS wynika też niestety z tego, że niektórzy (mam nadzieję, że mniejszość!) lewicowcy są tak samo konserwatywni, nacjonalistyczni i klerykalni jak pisowcy. Mają też równie wielką co Macierewicz słabość dla teorii spiskowych, bo widoczna niestety wśród części lewicy atencja dla Putina  w obecnych czasach wymaga równie wielkiej pracy nad sobą, co uwierzenie w zamach smoleński.

W komentarzach sympatyków i aktywistów Razem przeczytałem wręcz otwarte wyznanie, iż Razem nie chce się na siłę z nikim jednoczyć, bo tak naprawdę to czas budowy, a liczyć będą na jeszcze następne wybory.

No cóż – bardzo odważne nadzieje. Moim zdaniem:

1. PiS tak może namieszać w konstytucji i tak terroryzować media, że nie szybko odejdzie od władzy. Będzie miał minimum dwie kadencje, a z czasem rzeczywistość może być coraz bardziej podporządkowana pod trwanie u władzy PiS, tak jak to się dzieje z Węgrami i Orbanem, czy tak jak z Turcją i Erdoganem.
2. Władzę znów przejmie PO, które pokazało, że potrafi rządzić, że nie jest kanapowe. Z lewicy rządziło tylko SLD i nie sądzę, aby nadal miało tego typu „techniczny” autorytet. Historia z Magdaleną Ogórek pokazała wyborcom, że SLD w zasadzie znika. Nawet jeśli nie, to nie sprawia wrażenia partii mogącej udźwignąć ciężar władzy nad krajem.
3. Władzę wygra inna siła centrowa, zbudowana między innymi przez działaczy PO. Pamiętajmy, że PiS jest narodowo pseudosocjalistyczne, więc nieudane rządy PiS raczej zniechęcą ludzi do lewicowych postulatów gospodarczych.

Moim zdaniem najlepszą strategią dla lewicy jest wspieranie PO i niedopuszczenie PiSu do władzy. Lewica nie stanie się w oczach wyborców upragnioną antytezą pseudoscjalnego PiS, bo przecież też jest socjalna w hasłach i też bywa populistyczna. To, że jest bardziej „szczera” w hasłach socjalnych niż PiS musiałaby udowodnić.  W obecnej sytuacji politycznej tylko przy PO lewica ma szansę ewolucyjnie się rozwijać, w innym razie może całkiem zaniknąć na wiele kadencji sejmu.

Od Autora: Artykuł napisałem pierwotnie dla culturovo.pl, lewicowo – kulturalnego blogu wrocławskiego, gdzie zostałem zaproszony do pisania, mimo, że często mówię o lewicy gorzkie słowa i jestem centrowcem.