Madera 300 lat temu

Atlantyckie prowincje Portugalii; dwa archipelagi: Madera i Azory[1] nigdy nie były koloniami, bo odkryte w XV w nie miały rodzimej ludności. Archipelag Madery zajmuje 796 km², z czego   większa wyspa Madera – 741 km², a mniejsza – Porto Santo – resztę > Pozostałe wysepki archipelagu są małe i niezamieszkałe.   Od XV wieku organizowano na Maderze plantacje cukru, pod okiem specjalistów z Włoch. Aż do XVII wieku te plantacje były podstawą lokalnej ekonomii. W XVI wieku zatrudnieni na plantacjach niewolnicy stanowili już 10% ludności. Stolica Madery, Funchal grało istotną rolę w organizowaniu wypraw odkrywców.

mad1

Il. 1. Stolica Madery Funchal na mapie z XVII wieku, źródło: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/1e/Madeira_Ancient_Map2.JPG

W 1617 roku algierscy piraci pojmali 1200 ludzi z Porto Santo. W XVII wieku produkcja cukru przeniosła się do Brazylii, São Tomé i Príncipe, więc podstawą gospodarki Madery zostało wino. Brytyjczycy okupowali wyspę w latach 1907-1814 broniąc ją w ten sposób przed apetytami Francji.  W XVII I XVIII wieku poważny kryzys ekonomiczny wygnał wielu mieszkańców Madery do kolonii w Ameryce. Na Maderze, ludzie cierpieli głód i nędzę. W 1747 roku D. John V zarządził dobrowolną rekrutację małżonków do zasiedlenia wyspy Santa Catarina. W 1751 roku, gubernator Manuel Saldanha da Gama pisał, że w niektórych portach na wyspie, ludzie jedli tylko korzonki i kwiaty: ( Nalguns portos da Ilha, o povo só se alimentava de raízes, flor de giesta e frutos)[2].

 



[1] Na obu archipelagach działały i działają mało poważne ruchy narodowowyzwoleńcze, chcące ich przyłączenia do USA, gdzie żyje więcej emigrantów z wysp niż w Portugalii, vide: Ibidem, s. 25.

[2] SANTOS, Maria Licínia Fernandes dos – „O recrutamento de casais madeirenses para o Brasil no século XVIII”. Cap. III de Os Madeirenses e a Colonização do Brasil. Região Autônoma da Madeira. Centro de Estudos de História do Atlântico, 1999.

O autorze wpisu:

Piotr Marek Napierała (ur. 18 maja 1982 roku w Poznaniu) – historyk dziejów nowożytnych, doktor nauk humanistycznych w zakresie historii. Zajmuje się myślą polityczną Oświecenia i jego przeciwników, życiem codziennym, i polityką w XVIII wieku, kontaktami Zachodu z Chinami i Japonią, oraz problematyką stereotypów narodowych. Wiceprezes Polskiego Stowarzyszenia Racjonalistów w latach 2014-2015. Autor książek: "Sir Robert Walpole (1676-1745) – twórca brytyjskiej potęgi", "Hesja-Darmstadt w XVIII stuleciu, Wielcy władcy małego państwa", "Światowa metropolia. Życie codzienne w osiemnastowiecznym Londynie", "Kraj wolności i kraj niewoli – brytyjska i francuska wizja wolności w XVII i XVIII wieku" (praca doktorska), "Simon van Slingelandt – ostatnia szansa Holandii", "Paryż i Wersal czasów Voltaire'a i Casanovy", "Chiny i Japonia a Zachód - historia nieporozumień". Reżyser, scenarzysta i aktor amatorskiego internetowego teatru o tematyce racjonalistyczno-liberalnej Theatrum Illuminatum

4 Odpowiedzi na “Madera 300 lat temu”

  1. Niech pan, albo ktoś z racjonalistów, napisze coś o bieżących wydarzeniach. Jakaś refleksja o KOD? Czy Marsylia 300 lata temu?

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *